Σκοτάδι

Νιώσε

Είχε μέρες να βγει από το δωμάτιο. Δεν ήξερα εάν είναι κλειδωμένο γιατί φοβομουν να μπω . Ναι φοβόμουν.
Αλλα μπήκα.
Μέσα δεν υπήρχε τίποτα, η τουλάχιστον έτσι νόμιζα στην αρχή. Υπήρχε απόλυτο σκοτάδι.

<ποιος είναι εκεί? >
Ακούστηκε χαζή η φωνή μου. Καμία απάντηση.
Ετοιμαζόμουν να φύγω, όχι δεν θα το περάσω εγώ όλο αυτό. Στην τελική τι είμαι, ενας απλός  συγκάτοικος είμαι.

<φοβάσαι το σκοτάδι?.. >
Παγωσα. Ένιωσα ενα ανατριχιασμα στην κορυφή του κεφαλιού μου που κατέβηκε καθε εκατοστό έως τα πόδια μου. Ήταν λες και μου  απηύθυνε τον λόγο ο σκωτινοτερος μου εφιάλτης.

<βλέπω.. Το φοβάσαι.. Εάν και δεν θα πρεπε. Τουλάχιστον από αυτό ξέρεις τι να περιμένεις. Κανείς δεν θα σου πει εδώ μέσα ότι όλα είναι ροδινα. Ότι σε αγαπάει η ότι δεν θα σε προδωσει ποτέ. Οτι κι εάν κάνεις δεν θα καταλήξει καλα αλλά το ξέρεις.. >

Δεν το πολυσκεφτηκα, είπα :
<Είσαι άρρωστος.. Εδώ και δυο βδομάδες είσαι κλεισμενος και δεν κάνεις τίποτα!! Το θεωρείς φυσιολο...

<φυσιολογικό? Έλα πες το. Αφού ξέρεις πως εκεί που ζεις εσύ, στο "φως" όλα είναι τίμια. Όλοι είναι εντάξει με όλους. Άκου ομορφουλα, να έχεις στο μυαλό σου αυτό : να μην φοβάσαι το σκοτάδι. Ξέρεις τι θα πάθεις εάν μπεις σε αυτό. Να φοβάσαι το δήθεν φως. Εκεί που οι φωτισμενοι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους τον δικό μου κόσμο. Το σκοτος.