Κρυστάλλινα Δάκρυα

Κεφάλαιο 16ο μέρος β΄

Σημείωμα από τη συγγραφέα 

Όπως θα δείτε παρακάτω, πλέον πριν από κάθε αφήγηση γράφω το ποιος αφηγείται.

Ήθελα να το κάνω νωρίτερα όμως έτσι θα αποκάλυπτα πάρα πολλά σχετικά με τους χαρακτήρες. Από εδώ και πέρα όμως τα κεφάλαια θα γράφονται με αυτόν τον τρόπο. Επίσης για όσους δεν έχουν καταλάβει η Νάνση (Αθανασία) είναι η Δαίμονας του 1ου κεφαλαίου, η Εμίλια. Ενώ ο Μάριος είναι ο Άγγελος του 1ου κεφαλαίου, ο Αλέξανδρος. Ελπίζω να σας αρέσει το δεύτερο μέρος του 16ου κεφαλαίου και περιμένω με ανυπομονησία τα σχόλια και τις εντυπώσεις σας. Σας ευχαριστώ για την υποστήριξή σας. Enjoy it !

“Πέτρος”

Ένα κρύο χέρι αγγίζει την πλάτη μου και με ταρακουνά απαλά.

«Πέτρο; Ξύπνα και πήγαινε σπίτι, θα μείνω εγώ μαζί της απόψε» τα γκρίζα μάτια της Κατερίνας είναι γεμάτα συμπόνια. Στεναχωριόταν που με κρατούσε ξάγρυπνο. Δε με πείραζε, εξάλλου δε μπορούσα να αφήσω την Αθανασία, Νάνση όπως της αρέσει να την φωνάζουν.

«Τι ώρα πήγε; » ρωτάω προσπαθώντας να θυμηθώ πότε περίπου με πήρε ο ύπνος. Ένιωθα το κεφάλι μου απίστευτα βαρύ και ο κόσμος γύριζε.

«Κοντεύει τρεις το χάραμα. Είναι αργά Πέτρο και εσύ χρειάζεσαι ξεκούραση» δεν απαντάω και απλά γνέφω. Έχει δίκιο εδώ και τρεις μέρες δεν έχω κοιμηθεί σαν άνθρωπος. Δε θυμάμαι καν πότε βγήκα τελευταία φορά από το  ίδιο το νοσοκομείο. Πρέπει να πάω σπίτι, έστω για μερικές ώρες.

«Είπε τίποτα ο γιατρός;» εκείνη κουνά αρνητικά το κεφάλι της και τα χαρακτηριστικά της πλημμυρίζονται από θλίψη. Ξεφυσάω απογοητευμένος και πλησιάζω την Αθανασία. Τα βλέφαρά της παραμένουν κλειστά και το στήθος της ανεβοκατεβαίνει ελάχιστα. Διστακτικά χαϊδεύω το μάγουλό της. Μοιάζει όπως όταν την πρωτογνώρισα. Ήμασταν δεκαπέντε και ήταν σαν να την είχα δει πρώτη φορά. Αν και σίγουρα φοιτούσαμε στο ίδιο δημοτικό και στο ίδιο γυμνάσιου. Όμως μέχρι εκείνη την ημέρα ήταν σαν να μην υπήρχε. Περίμενα εκνευρισμένος στην ουρά του κυλικείου. Μπροστά μου στεκόταν ένα μικρόσωμο κορίτσι με μαύρες μπούκλες ως τους ώμους της. Έδειχνε νευρική. Γελάω στην ανάμνηση των μικρών της ώμων να τινάζονται στον παραμικρό θόρυβο. Με τα ακροδάχτυλα μου ακολουθώ το περίγραμμα του προσώπου της και αφήνω το μυαλό μου να ταξιδέψει ξανά σε εκείνη τη μέρα.