Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Suna’nın yardımıyla yürümeye çalışırken kulaklarım da hala onun sesi yankılanıyor. Hayatım boyunca yengem ve Figen’in kırıcı cümlelerine maruz kalsam da kimse bana daha önce sesini böylesine yükseltmemişti. Böyle nefretle bakmamış. Beni böylesine küçültmemişti. Şimdiyse kalbim parçalanıp dört yana saçılmış gibi…
Enes’in açtığı kapıdan geçip odaya girdiğimizde Suna’ya bir şeyler söylüyor ama hepsi birer uğultudan başka bir şey değil. Kapı ne zaman ki kapanıp Suna’yla yalnız kalıyoruz artık daha fazla ayakta kalamıyorum. Üzerimdeki gelinliğe rağmen dizlerim üzerine çökerken dakikalardır tuttuğum gözyaşlarımda yanaklarımdan süzülmeye başlıyor.
Suna hemen gelip yanıma yere çöktüğünde başımı omzuna yaslıyor. Elleriyle saçlarımı okşarken sakinleşmem için bir şeyler söylüyor ama ben duyamıyorum sanki.
‘Suna…’ Diye mırıldanıyorum güç bela ‘Ben kiminle evlendim?’
Suna’nın saçlarımda gezinen eli birden dururken beni kendin biraz olsun uzaklaştırıyor. ‘Bunu düşünme Sare. Sen onun gerçek karısı değilsin oda senin kocan değil, unuttun mu?’
“Değilim. Ben onun hiçbir şeyi değilim.”
“Değilsin, sen onun hiçbir şeyi değilsin. Şimdi kalk bakalım.”
Onun yardımıyla yerden kalktığımda başımın dönmesiyle öne sendeliyorum. ‘Yavaş canım yavaş! Gel şöyle otur. Önce şu duvağı çıkaralım.’
Canımı acıtmaktan korkar gibi nazik hareketlerle önce duvağımdan kurtarıyor beni. Başımı geriye çeken ağırlık gittiğinde rahatlıyorum biraz. Öne eğilip ayakkabılarımı çıkarırken en çok sevdiğim adet geliyor aklıma ‘Ayakkabımın altına kimsenin adı yazılmadı.’
“Olsun. Sonuçta çiçeği ben kaptım mı? Kaptım.”
Suna’nın sözleri dudaklarımın hafif gerilmesine sebep olsa da gülmek gelmiyor içimden. Ellerimi kucağıma koyup parmaklarımla oynarken bu akşam olanları düşünüyorum bir bir. Şimdiye kadar aldığım her kararı bir cesaret gerçekleştirmiş olsam da bu akşam anladım ne kadar büyük bir hata yaptığımı. Ben hiç ama hiç tanımadığım bir adamla gözü kapalı evlenmişim.
Suna’nın telefonu çalmaya başladığında yerde duran çantasını alıyor hemen. Ekranına baktığında ‘Genar arıyor’ Diyor.
“Efendim Genar?”
Yüzünü sıkıntıyla buruştuğunda yatağın üzerinde kalkıp yanına adımlıyorum. Bana dönüp ‘Hangi oda mı?’ Diye sorduğunda anlıyorum nedenini.
‘Söyleme sakın!’ Diye fısıldadığımda tekrar telefona dönüyor.
“Uçuş saatine daha bir saatten fazla var ne bu acele?”
Bir süre Genar’ı dinledikten sonra cevaplıyor Suna ‘Tamam geliyorum hemen.’
Kapattığı telefonu elinde bir süre izliyoruz birbirimizi ‘Ne oldu?’
