Eerste fanfic! Het was maandagochtend en het was tijd om naar schol te gaan. Mijn eerste schooldag op mijn nieuwe school. En zenuwachtig was ik. Maar het was tijd om het verleden achter me te laten en een nieuwe start te maken. Laat ik het eens uitleggen: Ik woonde eerst in Melbourne samen met mijn vader en moeder. We leken het perfecte gezin, maar in reality waren er constant ruzies. Mijn vader dacht op een dag : Ik heb er genoeg van. En liet mijn moeder en ik alleen. Ik heb mijn vader nu al 1 jaar niet meer gezien. Niemand weet waar hij heen is gegaan. En eerlijk gezegd boeit het me niet eens meer. Ja, ik heb weken lang gehuild en gehoopt dat het een geintje was en dat hij weer gewoon de volgende dag op de stoep zou staan. Maar dat was niet zo en dat moest ik dan maar accepteren. Mijn moeder wou weg, ze kon niet meer in het huis of in de stad wonen waar ze tijd had doorgebracht met 'die man'. Dus besloten we om te gaan verhuizen naar Sydney. Ik vond het helemaal niet erg want in de tijd dat ik mijn vader verloor, verloor ik ook mijn vrienden. Nou ja 2 vrienden. Ik was altijd al het buitenbeentje geweest. Volgens mijn vrienden was ik te depressief en vonden ze dat het tijd was dat ik nieuwe vrienden zou maken. Ik liep de deur uit en ging naar de schuur om daar mijn fiets te pakken. Daar ging ik dan: Het nieuwe meisje zou ik worden. Ik heb geen idee hoe mensen gaan reageren. Ik zette mijn fiets in de fietsenstalling en ging de ingang van de school binnen. Ik kon het lokaal natuurlijk weer niet vinden en naar een paar minuten had ik het dan gevonden. De klas was wel okay. Niet heel speciaal ofzo. Ik werd naast een aardig meisje gezet die de naam Laura had. Ik heet trouwens Kayla. De bel ging en ik ging zo snel mogelijk het lokaal uit. Met mijn boeken in mijn hand en mijn hoofd naar beneden liep ik door de gang. BAM! Een harde klap volgende en voor dat ik het wist lagen ik, mijn boeken, en een vreemde jongen op de grond. Ik keek omhoog en ik keek recht in heldere blauwe ogen. De jongen was lang, had mooie blonde lokken en had een lippiercing. "Uhm.. het spijt me sorry" Ik pakte mijn spullen op en keek om me heen om te zien waar nu mijn kluisje was. "Jij bent zeker nieuw hier" de jongen glimlachte lief naar me. "Is het zo duidelijk?" ik keek lachend naar hem. "Een beetje, wat zoek je?" "Ik zoek mijn kluisje, het is nummer 457." Hij pakte mijn hand en begeleide me naar mijn kluisje. "Mijn naam is Luke trouwens" Luke..... De perfecte naam dacht ik bij mezelf. Ik wou zeggen dat dat de mooiste naam ooit was, dat hij heel mooi was, dat hij heel behulpzaam was geweest maar alles wat ik kon zeggen was "Luke.... Cool, ik ben Kayla" De bel ging en we namen afscheid. Ik had mezelf beloofd niet verliefd te worden, niet dat ik nu al head over heels was maar alleen het zien van hem maakte me intens gelukkig. Dit kan nog eens een leuk schooljaar worden.... En met die gedachten pakte ik mijn fiets en fietste ik naar huis.
