Start: 20.04.2018 | 2S: 01.03. 2020
Koniec: 09.02.2020 | 2S: 29.03.2021
*Czyli jak Park Jimin zakochuje się w tobie i stara uszczęśliwić pokazując ci swoją miłość na różne sposoby*
To jest cringe. Cringe i jeszcze raz cringe, ale muszę to skońc...
Jestem mile zaskoczona tym, że tak szybko udało wam się wbić tyle komentarzy i gwiazdek 😊 a co powiecie na...
15 gwiazdek i 10 komentarzy? Wtedy wstawię ostatni rozdział z maratonu.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
🌹Haeun🌹
Nie czułam niczego. Dookoła panowała ciemność, ale mimo wszystko kierowałam się do przodu.
-T.I nie zostawiaj mnie! - w tle cały czas było słychać męski, ale płaczliwy głos, który skądś kojarzyłam. Oglądałam się na wszystkie strony, ale to i tak nie pomagało. Czułam dziwną lekkość, jakbym unosiła się nad podłogą. Szybko położyłam dłoń na swojej łopatce.
-Nie mam skrzydeł...szkoda... - szepnęłam do siebie, gdy nagle zrobiło się jasno. Jakby ktoś włączył przyciskiem światło i zniknął ot tak sobie. Nie byłam już zmęczona i obolała co bardzo mnie zdziwiło. Nagle stanęłam osłupiała.
-T.I...- po chwili poczułam te dłonie, które zawsze dawały mi ukojenie. Od razu poczułam męskie perfumy, które natychmiast rozpoznałam. - Czemu nie wracasz? - poczułam całym ciałem ton Jimina.
-Jimin...ale gdzie mam wrócić? - rozejrzałam się dookoła. - Nie mogę stąd uciec...nie mogę znaleźć wyjścia....
Odwróciłam się twarzą do niego. Był on bardzo smutny.
-Jak to? A ja? A Haeun? Co z nami? Nie chcesz już nas? - zasypał mnie pytaniami, patrząc w moje oczy.
-Kto to Haeun? - zignorowałam jego w wcześniejsze pytania i spojrzałam zdziwiona na ukochanego. Zapytałam się go nie wiedząc praktycznie niczego. Najwidoczniej trafiając tu straciłam pamięć. Moje dzieciństwo, rodzina, przyjaciele czy nawet najmniejsze wspomnienia zostały wymazane.
-Niczego nie pamiętasz?- spojrzał przed siebie nawet na mnie nie patrząc. - Wystarczy, że wrócisz...tylko o to cię proszę... - już czułam, że chłopak za chwilę się popłacze.
-Tylko opowiedz mi kilka rzeczy - spojrzałam na niego błagalnym wzrokiem. - Kim jestem? Kim jest Haeun?
Odsunęłam się od niego. Dystans jaki nas dzielił pozwolił mi ocenić wygląd chłopaka. Był wysokim, przystojnym szatynem o czarnych oczach. Całkowicie mój gust. Jego ostra szczęka wydawała się wyjątkowo męska, ale pulchne policzki wskazywały na to, że w dzieciństwie musiał opychać się ciastkami ryżowymi, ale pewnie nie tych ze sklepu.
-Nazywasz się T.I T.N. Jesteś Polką, ale od pewnego czasu mieszkasz w Seulu. Znamy się już jakieś 5 lat. Niedawno zaręczyliśmy się i...
