Αόρατο Πρόσωπο

Σκιαγραφώντας Συναισθήματα/ part 5

Ο άνδρας γύρισε απότομα προς το μέρος της σαν να τον είχε χτυπήσει το ηλεκτρικό ρεύμα. Η θέα του μεγάλου του αναστήματος, σε συνδυασμό με τα ολόμαυρα, κουρελιασμένα του ρούχα και τη βενετσιάνικη μάσκα να καλύπτει εντελώς τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, του προσέδιδαν μία όψη σκοτεινή και απόκοσμη, σαν να επρόκειτο για κάποιον ψυχοπαθή εγκληματία. Η Ελοντί, ένιωθε πως ζούσε στη ζώνη του λυκόφωτος, ωστόσο έπρεπε να τον αντιμετωπίσει. Ήταν μονάχα ένας άνθρωπος και από ότι της είχε πει και η Ζακελίν, ακίνδυνος. Καθώς τον πλησίαζε με δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό της και ένα δειλό κύρτωμα στα χείλη που πάλευε να σχηματίσει χαμόγελο, εκείνος πισωπατούσε φοβισμένος, σαν να ήθελε να αποφύγει την οποιαδήποτε επαφή.

«Φύγε» την πρόσταξε, ωστόσο αυτή η προσταγή έκρυβε μέσα της και απελπισία. Δεν είχε τον δυναμισμό που θα της ταίριαζε, αλλά ο βροντερός της ήχος χανόταν και αποδυναμωνόταν από την παράκληση.

«Δεν θα πάω πουθενά» του αντιγύρισε αφήνοντας ελεύθερο τον θυμό της που είχε ξεκινήσει να συσσωρεύεται.

«Μην με αναγκάσεις να σε διώξω με το ζόρι» μούγκρισε εκείνος απειλητικά, ωστόσο η κοπέλα κάγχασε με ειρωνεία μπροστά σε αυτή του τη δήλωση.

«Και τι θα κάνεις δηλαδή; Θα με αρπάξεις και θα με σύρεις σηκωτή μέχρι έξω; Δοκίμασε, σε προκαλώ» συνέχισε εκείνη το επικίνδυνο ομολογουμένως παιχνίδι της ακροβατώντας σε ένα κυριολεκτικά τεντωμένο σχοινί που από στιγμή σε στιγμή κινδύνευε να κοπεί.

Ο Φιλίπ απέναντί της ξεκίνησε να νιώθει στρυμωγμένος για τα καλά. Η καρδιά του βροντοχτυπούσε στο στήθος του εξαιτίας του άγχους, ενώ ιδρώτας έλουζε κυριολεκτικά το πρόσωπό του, το οποίο ήταν κλεισμένο στο εσωτερικό της μάσκας. Ένιωσε να πνίγεται και ήθελε να της ουρλιάξει να εξαφανιστεί. Οι καρδιακοί του παλμοί συνέχισαν να καλπάζουν επικίνδυνα, προκαλώντας του ένα κύμα ζαλάδας και κάνοντάς τον να καθίσει στην πρώτη καρέκλα που βρήκε εύκαιρη. Με γρήγορες και νευρικές κινήσεις ξεκίνησε να ξεκουμπώνει το κουρελιασμένο του, μαύρο, λινό πουκάμισο, που ήταν σχεδόν το μόνο ρούχο που είχε.

Στη θέα του, η Ελοντί κατάλαβε αμέσως πως ο νεαρός ήταν στα πρόθυρα της κρίσης πανικού. Είχε μάθει να απομακρύνει άμεσα τους ανθρώπους από κοντά του και τώρα, ακόμη και η παραμικρή πίεση που υφίστατο, τον έφερνε σε απελπιστικά δύσκολη θέση. Η Ελοντί μην γνωρίζοντας ακριβώς πώς να χειριστεί την κατάσταση, τον πλησίασε καθώς εκείνος παρέμενε καθιστός, εξακολουθώντας να παίρνει βαθιές εισπνοές. Γύρισε ελαφρώς και την κοίταξε, με πόνο να καθρεπτίζεται στο βλέμμα του, μονάχα που η μάσκα τον έκρυβε. Εκείνη, άπλωσε το χέρι της διστακτικά, κατευθύνοντάς το αργά προς το μέρος του για να μην τον τρομοκρατήσει χειρότερα. Άκουγε την βαριά του ανάσα να βγαίνει κοφτή, ικετευτική, αλλά εκείνη συνέχισε την προσπάθεια ώσπου τα δάχτυλά της άγγιξαν ελαφρώς τα δικά του και έπειτα κατευθύνθηκαν στο σχέδιο.