"လရိပ္ခ်ိဳ "
"ေခတ္ အတန္းမတက္ဘူးလား"
"ဟုတ္တယ္။ ဂ်ဴ ဒိုၿပိဳင္ပြဲရိွလို႔ "
"ေျသာ္"
"အဲ့တာလာေျပာတာ...မင္းအကူအညီလိုရင္ေခါင္မိုးထပ္မွာအခန္းေလးရိွတယ္။အဲ့တာငါေနတာ"
"ဟုတ္"
"ငါသြားၿပီ"
ကြၽန္မနဲ႔ရင္းႏီွးတာဆိုေတာ့သူပဲရိွတာေလ။သူမရိွေတာ့တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ရသည္။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္သို႔ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။
"ဟဲ့ နင္ဒီတိုင္းျပန္လို႔ရမယ္ထင္လား"
"မလုပ္ပါနဲ႔။ကြၽန္မေတာင္းပန္ပါတယ္" ကြၽန္မစကားမဆံုးခင္မွာပဲ ကြၽန္မကိုယ္ေပၚသို႔ေကာ္ဖီေတြေလာင္းခ်ခံလိုက္ရသည္။
"ဒါသင္ခန္းစာပါးပါးေလးပဲရိွေသးတယ္။ ေဆာင္းဝတ္ရည္ရဲ႕အျမတ္ႏိုးဆံုးအရာကိုမွနင္ကလုယူခ်င္တာေလ။နင္သူမ်ားနဲ႔ေစ့စပ္ထားတဲ့သူကိုျမဴ ဆြယ္ေနတာမ႐ွက္ဘူးလား"
လူေတြအၾကည့္ေတြကကြၽန္မဆီသို႔ေရာက္လာၾကသည္။
"ထပ္ၿပီးသတိေပးလိုက္မယ္...နင္ေခတ္နဲ႔ေဝးေဝးမွာေနပါ။မေနရင္ေဆာင္းဝတ္ရည္အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိရမယ္" ေျပာကာ ကြၽန္မ ကိုတြန္းၿပီး ထြက္သြားသည္။
ကြၽန္မ႐ွက္လြန္းလို႔ ထိုေနရာမွေျပးထြက္၍ ဘစ္စကတ္ေဘာကြင္းမွာထိုင္ငိုေနလိုက္သည္။
"လရိပ္ခ်ိဳ "
ကြၽန္မေခတ္သခင္ကိုျမင္ေတာ့ေခၚခ်င္ေပမဲ့ေဆာင္းဝတ္ရည္စကားေၾကာင့္ေ႐ွာင္ထြက္ဖို႔ထလိုက္သည္။
"လရိပ္ခ်ိဳ ...မင္းဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ကြၽန္မလက္ကိုလႊတ္ပါ"
"မင္းကိုဘယ္သူကဒီပံုစံျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားတာလဲ"
"ကြၽန္မနဲ႔လာမပတ္သတ္ပါနဲ႔"
CZYTASZ
အမုန္းမီးလ်ွံ
Krótkie Opowiadaniaသိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ခ်စ္သူႏွစ္ဦးၾကားမုန္တိုင္းတစ္ခုဝင္ေရာက္ခဲ့သည္.........
