DAY&NİGHT (CB-M)

🔥🔥

Yorum bekliyorum...

Geçmişi yok edemedim.

Ne hislerimi ne yaşadıklarımı, ne de onu.

Bende kendimi yok etmeyi seçtim.

Kendimi yaktım.

Şimdi de küllerimle doğuyorum, onsuz.

*

Ben Park Chanyeol, klişe giriş sahneleriyle birlikte buradayım. Asla gidemeyeceğim yerde. Biraz sıkılabilirsiniz ama buraları buram buram alışılmışlık kokutacağım. Dilerdim ki, sahip olduğum erotik kokuyu duyabilin ama üzücü haber şu ki; imkansız.

Çünkü bana beş metreden daha yakın olabilmek için ya mükemmel genlere sahip olmanız gerekiyor ya da rezil olmayı isteyecek kadar salak. Genelde ilk şıkla mutlu olurum ama ikinciside beni eğlendirecek kadar zevkli. Herneyse, beyninizde geçen esas oğlan yine tam bir şerefsiz seslerini işitebiliyorum. Çok da teşekkür ederek, mutluluk duyuyorum. Kabullenmek gerekirse biraz(!) şeytan tüyü barındırıyorum ama çok fazla olduğunu sanmıyorum. Her insan kadar bende biraz şeytana çekmişim o kadar.

Neyse ne. Çok da kasmaya gerek yok. Şu an bulunduğum kafetarya sırasında beklerken içten içe kendimi anlatmam pek beklenen bir durum değildir ama insan ara sıra değişiklik istiyor işte. Boğazımın ırzına geçene kadar beni zorlayan tiyatro hocama buradan çok edepli saygılarımı gönderiyordum çünkü oyunculuk kariyerimin atlatılamaz aşamasına adım atarken düşündüğüm tek şey, bir günde  beş kız düşürüp, sahnede iki ağlayıp inmekti ama baya yanılmışım, sadece sahne konusunda.

Hatları karıştırmayın lütfen.

İçinde bulunduğum, boyunlarındaki garip aksesuar ve garip konuşma tarzlarına sahip insanlarla birlikte koskoca dört sene geçirmek zaten şu tepsiyi kafetaryanın camına çarpmam için beni zorluyordu. Ama yapamıyordum, çünkü önceki deneyimlerime bakacak olursak bir camın kırılışı bana fazla bir cezaya mâl olabiliyormuş. Yanımdaki salak kızların okuduğu sikik dergilerden birindeki gibi derin nefesler alarak sakinleşmeye çalıştım fakat bu beni daha çok bir şeylerin içinden geçmek için zorluyordu.

En sonunda tepsime dolan yemeklerden pek memnun olmaz halde bizimkilerin masasına doğru yürüdüm. Masaya doğru yürürken, beni görüp direkt yol veren insanlar egomun bugünkü beslenme ihtiyacını karşılarken en sonunda masaya ulaşıp, yerime oturdum. Masadaki alışık olduğum gürültü karmaşası normalde beni çileden çıkarırdı ama karşımda katlanabildiğim tek tük insanlar varken bir şeyleri aşabiliyormuşum onu fark etmiştim. Yani çok da götelek bir insan değilmişim.

"Chanyeol, nerede kaldın?" Ben elimdeki pipeti saçma salak pembe kutuya sokmaya çalışırken - bu bana başka şeyleri çağrıştırıyordu.- Sehun'un sesiyle o tarafa bir bakış atıp geri işime dönmem bir saniyemi almıştı.

"İşlerim vardı."

"O işin ne olduğunu biliyoruz biz." Suratına koyduğu salak sırıtışa bakınca bende gülmeden edemedim. Tabii ki de işim, alt sınıflardaki çıtırlardan birini düzmek değildi, aklınıza başka şeyler gelmesin. Masadaki gülme sesleri kesilinceye dek bende tepsimdekilerle uğraşmaya devam ettim. Söylemeyi unuttum ama bana beş metreden yakın olabilmek için birde bu alternatifte bulunmanız gerekiyordu. Şu sikik okulun tek çekilebilir tarafı onlardı belkide. Saçma salak bölüm arkadaşlarımın yanı sıra müzik fakültesinde birkaç kişiyle ihtiyaçlarımı karşılamak için bulunurken tanışmıştım hepsiyle. En azından tuhaf şeyler giymiyorlardı ve beyinlerini aptal saptal şeyler yerine doğru bir şekilde kullanmaları onlara ısınmam için yeterdi. Aslında birine ısınmam için kesinlikle bu yeterli bir etmen değil ama onlar istisnaydı.