But I lied

CHAPTER 2

I wake up nang marinig ko ang alarm ko. I walk toward my body mirror. Magang-maga na naman mata ko. I close my eyes then remembered last night...

Nag half day lang kaya diretso ako umuwi sa bahay.

As I open the door, I felt nothing but emptiness tulad ng bahay namin.

Nilagay ko ang bagpack ko sa couch at naghubad ng uniform. Kinuha ko ang robe kong nakasabit lang malapit sa hagdan at pumunta sa kusina.

Nagtimpla ako ng kape nang biglang nag ring ang ipad kong nandito lang palagi sa stole incase of I need someone to talk to.

It's a video call from my mom. I sigh and answer the video request.

Isang ngiti ang bumati saken, my dad is there and even my siblings who are laughing sa likod nila. Ang saya nila tignan.

I give them my fakest but always the best smile.

"Musta na pag aaral anak? We're happy that you passed their exams at isa ka pang scholar. We don't need to invest much on you." Ramdam ko kung gaano kasaya mom ko upon saying it.

"Oo nga eh." Napakamot ako sa batok ko.

"Focus ka lang anak. Kung may kelangan financially, call me directly. Ito mga kapatid mo oh, ang iingay na naman. Ang ate mo, di pa umuuwi." Sabi naman ni Dad. I nod at them para ipakita na naiintindihan ko.

We talked for hours while they kept advising me. As I bid goodbye to them. I felt myself getting tired psychologically and mentally.

I sip my coffee, nang biglang may tumulo sa kape ko. It is my tears. Nanginginig akong binaba ang kape at hikbi ko na ang naririnig ko.

I break down. Again. This ain't new. I cry and cry sa di ko alam na rason, basta ang bigat ng dinadamdam ko. I cry so hard na halos kinakapos na akong hininga. I reach the drawers kahit halos gumapang na ako sa bigat ng dala ko. I pull out my medicine kit at kumuha ng dalawang pill. Nanginginig kong nilunok ang mga gamot. Hinapak ko ang sarili ko dahil ang bigat ng dinadamdam ko. Iyak ako ng iyak habang patuloy na sinasapak ang dibdib ko. Please, let it stop. Please... Ayoko na. Please let it stop.

Ayoko na mabuhay...

I run hurriedly palabas ng bahay dahil malalate na ako. I wear my mouth mask at pumasok sa room.

Nakita kong napalingon si Angelic sa akin at umiwas ako ng tingin. Umupo ako sa upuan ko at nag earphones.

Nang dumating ang Professor namin, inayos ko ang sarili ko. Wala sa sarili kong tumingin sa lugar nila Kei, and saw him looking at me coldly also a hint of concern? Duh. Whom am I joking? I look away at nag focus sa professor namin. They can't notice it and why am I hiding it anyway.

Uwian na. But I decide to stay more time sa room. I plug my earphones while my playlist keeps playing.

Nakaupo ako sa mesa at nakatingin sa bintana. Ramdam ko ang hangin at lamig kahit di pa gabi. It's sunset time. The sky is euphoric. I swear, this is the time I always wanted to witness before having a rest forever. I close my eyes and feel peace. I exhale deeply and smile. Naramdaman kong may malamig na tumama sa kamay ko, minulat ko ang mga mata ko at isang canned iced coffee ang nandun at hawak nang kung sino. I look beside me...

and it's Kei.

Ang palubog ng araw ay tumama sa mukha niya kaya kitang-kita ko kung paano umiba ang kulay ng kanyang mga mata from grey to ash grey and how his small freckles showed but damn, he's really attractive. Isa siyang malaking kamalian para gawing tao lamang. He's an angel for pete's sake. I questioningly look at him and his canned iced coffee.