Anonim E~2 [Tamamlandı.]

A.E-17

Eve girdiğim de gözlerim bulanıktı. Kendi kendime söylenmeye başladım.

"Ağlarsam..." ne diyeceğime karar vermeyerek güldüm. Delirmiş miydim?

Kapı çalma sesi gelince yutkundum. Açmayacaktım. Mesaj gelince telefonumu elime aldım.

Uzay: Aç kapıyı Elis

Görüldü.

Uzay: Hadi Elis içeride olduğunu biliyorum.

Görüldü.

"Elis." sesi ile kapıya yaklaştım.

"Özür dilerim." Derin nefesler alıp vermeye başladım. Kalbim haddinden fazla çarpıyordu.

"Seni seviyorum." dediğin de yutkundum. Kapı kulunu aşağı çektiğim de göz göze geldik.

"Bende," Bana şaşkına bakınca cümlemi devam ettirdim.

"Kendimi seviyorum." yüzü çarpılmışa döndüğün de güldüm.

"Elis o zaman..."sözüne devam ettirmeden elimle içeri davet ettim.

"Yeni sevgilin olduğunu bilmiyordum." sesim resmen suçlayıcı bir tondaydı.

"Seni severken başkasına o gözle bakmam. Kalbim tek senle teklerken başkasının yanında nefesleri kesilir." Bana döndü. Gözleri fazla derin bakıyordu.

"Eğer bir sevgilim olacaksa bu sen olursun başkası olamaz." kalbim gitgide hızlanırken yutkundum. Ellerim terliyordu.

"Seni seviyorum Elis. Hani 13 yaşında sen demiştin kimseyi kendinden fazla sevme diye yapamadım. Seni kendimden fazla seviyorum." o anları nasıl hatırladığını sorgulamadım. Çünkü ben de kelimesi kelimesine hatırlıyordum.

"Uzay bende seni seviyorum." Gözleri şaşkınlıkla aralanırkan gözleri parıldıyordu.

"Ne?" verdiği tepkiye güldüm. Zil çaldığın da cevap veremedim. Kapıyı açtığım da Kuzey sırıtarak bana bakıyordu.

"Seni neredeyse ağlayacak gibi gördüm. Omzuma ihtiyacın olur diye geldim." Uzay'ın nefesini hissettiğim de duraksadım.

"Kuzey." Uzay'ın sesi ikaz eder gibiydi. Kuzey gözlerini ikimiz arasında dolandırdı.

"Sende haklısın kuzen kardeşin gibi gördüğün kızı korumaya çalışıyorsun." sanırım bu son damlaydı. Uzay'a yan gözle baktığım da çene kaslarının kasıldığını fark ettim.

"S*ktir git Kuzey." dediğin de yutkundum. Şimdi içeri davet etmezsem ayıp olacaktı edersem ortalık savaş alanı...

"İçeri buyurmaz mısın Kuzey?" sırıtarak başını sallayıp ikimizin arasından geçerek salona ilerledi. Uzay'a bakmadan kapıyı kapatıp onun arkasından ilerledim.

"Bir şeyler ister misiniz Beyler?" ikisine bakarak kurduğum cümleye neredeyse gülecektim. Beyler?

"Ben bir su alayım Elisciğim." Kuzey'in dediği şeyle Uzay'ın elini yumruk yaptığını fark ettim.

"Uzay?" bakışları bana dönerken yumruğu gevşemişti.

"Bir şey getirmene gerek yok." Uzay'a gülümseyip mutfağa gittim. Su doldurup Kuzey'le uzattım. Ortam fazlasıyla gergindi. Suyunu içen Kuzey konuştu.

"Ben kalkayım artık. Bir omuza veya birine ihtiyacın olursa bir telefon uzağındayım." Ona gülümseyip kapıya kadar eşlik ettim.

"Görüşürüz." başımı sallayıp el salladım. Kapıyı kapatıp salona doğru yürüdüm. Uzay ayağa kalkmış TV ünitesinin üzerinde ki fotoğrafları inceliyordu. Yanına gidip eline aldığı fotoğrafa baktım. Melis, Mert, Uzay ve benim olduğum küçüklük fotoğrafımızdı.

"İlkokulda benimle sürekli uğraşırdınız. Ailelerimiz yakın olsa da siz beni hep dışlardınız. Sen hariç." aklıma gelen görüntülerle burukça gülümsedim.

"Mert ve Melis'e bile beni sevdirmeyi başardın. Onlar korkuyorlardı aranızı açılmasından. Sense hep 'Kim bizi ayırabilir ki?' havalarındaydın. Bu yüzden beni hep aranızda istedin." bu dedikleri o anları hatırlattı bana.

"Öyle." diyebildim sadece. Gözleri bana dönerken fotoğrafı yerine koymuştu.

"O zamanlar sana aşık oldum. Liseye geçtiğim de fark etsemde sana hissettiğim şey hiçbir zaman değişmedi." gülümsedim.

"Ben ise ortaokul başlarında anlamıştım. O sıra kızlar hep erkeklerle ilgilenmeye başlamıştı. O sıralarda anladım." Bana gülmesiyle tebessüm ettim.

"Seni seviyorum Elis."

"Ben de seni seviyorum Uzay'ım."

***

Nedensizce onları ayırasım geldi...

Gün boyunca M. Rise'nin Av kitabını okudum sonra telefonumu eline aldığım an gezmeye gideceğimizi öğrendim.
Şu an bunları misafirlikte yazdım...

Bundan sonra neler görmek istersiniz?

Finali düşündüm ama biraz daha zaman var. Finali yazmak için sabırsızlanıyorum.

Diğer bölümde görüşmek üzere! ❤️