Maingay at magulo.
Yan ang nasaksihan ni Megan dito sa loob ng pinakapemosong bar.
Hindi niya maatim tignan ang mga taong nagsasayaw dito. Bago sa paningin niya ang nakikita niyang tanawin, may mga babaeng naka kandong sa mga lalaki at naghahalikan pa ang mga ito. Bakit siya nandito? hindi niya din alam. Basta nalang siyang dinala ng mga paa niya sa lugar nato.
Sa maghapong paghahanap niya sa kanyang kasintahan, may bumubulong sa kanya na baka sa ganitong klaseng lugar mahanap niya ang nobyo.
Nilibot niya ang kanyang paningin. Nagbabakasakaling makita ang kasintahan hanggang sa mapadpad ang panginin niya sa isang sulok. At hindi nga siya nagkamali ng hinala.
There. Her boyfriend is kissing someone.
Hindi lang ito normal na halik. And she know kung ano ang mangyayari sa mga ito.
Biglang nanginit ang kanyang mata at may mga luhang nagbabadyang magsilabasan.
I have the right confront them.
Nanginginig man ang kanyang paa at buong kalamnan pinilit niyang lapitan ang mga ito.
"Bakit ?"
tila isang batang nakakita ng multo ang expresyong pinakita ng kanyang nobyo. Mabilis nitong tinulak ang kahalikan at dinaluhan siya. Sa bawat hakbang neto ay siya naman pag atras niya.
" M- meg i-it's not what you think.... I can explain "
Tanging iling lang ang nagawa ng dalaga. Dahil hindi niya magawang mag salita at husgahan ang kasintahan. Nawalan siya ng lakas.
" Nag away lang tayo. Bakit ganito ? Tinatawagan kita at tenitext. Hindi mo man lang pinansin at naintindihan ko yun kasi alam kung galit ka. Pero ito pala? nandito ka sa lugar nato, habang nakikipag lampungan tapos ako mababaliw na kakahanap sayo! "
Gusto niyang mag wala. Gusto niyang ipakita sa kasintahan na galit siya. Pero di niya magawa. Kasi alam niyang hindi niya ito kayang ipahiya.
" Nag away LANG?! Baka nakakalimutan mo ang dahilan ng away nayun Megan!" napaigtad siya dahil sa pagsinghal nito.
Umiling lang ang dalaga.
" Napakakitid ng pagunawa mo." Tinignan niya ang binata. Bakas sa mukha nito ang sakit. Alam niya. Ngayon palang niya nasagot ng ganito ang nobyo.
" Hindi mo kayang tanggapin kasi gusto mong ipakita sa lahat na kaya mo! Pero hindi mo naman kailangan ipangalandakan na nagagawa mo lahat! Akala ko naiintindihan mo ako. Pero hindi naman pala. You are using me as your banner but im not, wag ako. Kasi di ako ang magagamit mo para lang sa pansarili mong interes. Bat hindi ikaw, bat hindi ang sarili mo ang gawin mong banner tutal ganun ka naman e nang gagamit ka ng tao para ipangalandakan sa lahat kung gaano ka katayog." tahimik lang ito at hindi binibitawan ang titig sa kanya. Bawat binitawan kong salita ay alam kung nasasaktan siya. Ngunit tanging blankong expression lang ang makikita sa mga mata nito.
Im sorry.
"Wag ganun, baka isang araw masira yang pader na ginawa mo at kung gaano ka tayog ganun din ka lalim ang bagsak mo. Nakakamatay yun. " pilit niyang pinagmumukhang matatag at buo ang boses niya.
Kasabay ng pag bigkas ng huli niyang salita ang kanyang pagtalikod at malayang pagdaloy ng luha sa kanyang pisnge.
This is the right thing to do. Im sorry Amore.
Who would have thought na ang lalaking hinahangaan ng lahat ay siyang binibitawan ko ngayon ng masasakit na salita.
How dare you Megan Kielle Lasalde.
Pero kailangan niyang gawin to.
And im done. We are done. Alam ko yun. Tapos na.
