Herkesin hayatında biseyi oldum. Dostu, arkadaşı, kardeşi, ablası, dert ortağı ama onun hayatında hic birşey olamadım. Daha doğrusu neyi oldum bunu hiç anlamadim. Bana hissettirmedi içindekileri. Herkes beni bir sıfata sığdırdı ama onun kalbi bana bir isim koymadı, koyamadı. Sabrettim güzel şeylerin olacağını düşündüğüm için. Taş olsa çatlardı yerimde.. Su olsa akıp giderdi başka birinin kalp tarlasına. Yağmur misali aksaydı gözyaşlarıniz bir damlasını bile akıtmazdınız onun için.
Vazgeçebilirdim, vazgeçmek en kolayıydı. Çıkardım hayatından, üç gün çekerdim acısını. Daha sonra unutmasam bile alışırdım bu acıya. Zaten bir anda unuttum desem belki inandirirdim herkesi. Kendimi kandıramazdım, kalbim inanmazdı unuttuğuma..
Böyle sevmek işte hem en güzeli hemde en boktan olanı..
