Kendimden özür diliyorum.
Yaşadığım süre boyunca hep başkalarını düşündüm.
Beklentilerimi arkada bıraktım.
Kimseden bir şey beklemedim.
Doğrusu bu sanıyordum, çünkü yaşadıklarımı, yaşayamadıklarımı hep içimde sakladım.
Ben en iyisini yaşatayım ki istemeye yüzüm olsun dedim.
Verdim hep verdim, karşılığını alıp almadığıma hiç bakmadım.
Kendimi hep erteledim kimsenin beni anlamadığını bildiğim halde.
Herkesi mutlu etmek için hep çabaladım.
Benim mutlu olmam gerektiğini unutmuşum meğer...
Neden? Neden bu kadar hayat doluyken ölmek ister ki bi insan.
Hayaller ile yaşayan bir kızdım ben ama buna bile izin vermediniz, sevmeme, sevilmeme, mutlu olmama hiçbir zaman izin vermediniz.
Karanlıktan korkan bir kız kendi karanlığında boğuluyor. Belkide şuan sonsuz karanlığa gitmek istiyor.
Yanlızlıktan nefret eden bir kız ebediyen yanlız kalmak istiyor.
Yüksekten korkan bir kız şuan bir binanın çatısından kendini atmak için bekliyor..
Halbuki bir kişi sadece bir kişi de olsa gelip 'yapma sakın atlama seni seviyorum, sana değer veriyorum,seni önemsiyorum' dese yeticekti benim için ama yoktu işte kimse beni gerçekten önemsemiyormuş demek ki.
Ama teşekkürler yalan da olsa biraz mutlu olmuştum ama keşke..keşke mutluluktan havalara uçarken kanatlarımı kırmasaydınız benim canım çok acıyor ve artık bunlara dayanmıyorum...
Ben burda yeni bir umut ile bekliyor olucam, belki..belkide Satürn'ün halkasına oturup ayağımızı sallandırırız kim bilir..
