Αόρατο Πρόσωπο

Η μάσκα της αθωότητας/ part 4

Ξαφνιασμένοι και οι δύο, πήδηξαν ευθύς έξω από το παγωμένο νερό και αλληλοκοιτάχτηκαν για μερικά δευτερόλεπτα.

«Νομίζω πως το παιχνίδι πρέπει να τελειώσει κάπου εδώ. Έχει κρύο και είσαι βρεγμένη. Πρέπει να επιστρέψουμε στο σπίτι» της είπε ο Φιλίπ και εκείνη του χαμογέλασε πονηρά.

«Δηλαδή, εσύ είσαι στεγνός; » τον ρώτησε, ωστόσο σαν απάντηση πήρε απλώς έναν αναστεναγμό. Οι δυο τους βάδισαν με κατεύθυνση την μονοκατοικία, ωστόσο ένα ζευγάρι μάτια τους παρακολουθούσε από απόσταση.

Πέρασαν το κατώφλι, για να τους καλωσορίσει η ζεστασιά του μικρού αρχοντικού. Στα μάτια της Ελοντί, είχε πάρει πλέον άλλες διαστάσεις. Το ένιωθε πιο πολύ σαν δικό της σπίτι, σαν εκείνη τη μονοκατοικία που είχε δει στο διαδίκτυο, απαλλαγμένη από τους μύθους που έπεφταν επάνω της σαν σάβανο. Τώρα στα δικά της μάτια, φάνταζε σαν εκείνο το σπίτι το ονειρεμένο που υπό άλλες συνθήκες θα φιλοξενούσε τις ευτυχισμένες στιγμές τις δικές της και του Πιέρ.

«Τι σκέφτεσαι; » άκουσε τη φωνή του Φιλίπ ο οποίος βρισκόταν μπροστά από το αναμμένο τζάκι παλεύοντας να ζεσταθεί.

Η Ελοντί τον πλησίασε μηχανικά, αφαιρώντας τα παπούτσια και τις κάλτσες της που ήταν βρεγμένα. Αέρινα έκατσε δίπλα του οκλαδόν, απολαμβάνοντας τη ζεστή ατμόσφαιρα που της πρόσφεραν οι φλόγες.

«Σκέφτομαι πως το σπίτι έχει αλλάξει. Δεν φαντάζει πια απειλητικό. Καμία σκιά δεν παλεύει να μας καταπιεί, όπως στην αρχή» του απάντησε και τον είδε να παραμένει σιωπηλός μην δίνοντας καμία απολύτως απάντηση. Παρά το γεγονός πως δεν κάλυπτε πια το πρόσωπό του, αισθανόταν αμήχανα δίπλα της και αυτό μπορούσε να το νιώσει, καθώς ο νεαρός πάλευε να κρύψει στις σκιές την παραμορφωμένη πλευρά του προσώπου του. Τα βρεγμένα του ρούχα τον έκαναν να τρέμει παρά τη ζέστη που ανέδιδε το τζάκι.

«Μήπως θα ήταν καλύτερα να βάλεις κάτι στεγνό;» πρόφερε η Ελοντί.

«Δεν έχω άλλα ρούχα» της απάντησε.

«Μπορώ να σου δανείσω κάτι του Πιέρ για την ώρα μόνο...» πήγε να του πει για να τον δει να οργίζεται.

«Δεν θέλω τίποτε δικό του. Προτιμώ να μείνω γυμνός μέσα στο χιόνι, παρά να φορέσω ένα ρούχο που του ανήκει» της γρύλισε και πλησιάζοντας πιο κοντά στο τζάκι, ξεκίνησε με αργούς ρυθμούς να αφαιρεί το μαύρο του ένδυμα και να το τοποθετεί κοντά στη φωτιά για να στεγνώσει.