Αόρατο Πρόσωπο

Η μάσκα της αθωότητας/part 5

Την επομένη το πρωί, η Ελοντί θα περνούσε από το νοσοκομείο. Στα χείλη της είχε ακόμη την γεύση την δική του και ειλικρινά δεν ήξερε πώς θα έπρεπε να νιώσει. Από την μία την επισκέπτονταν οι τύψεις και από την άλλη ο φόβος. Δεν είχε αισθανθεί έτσι ποτέ πριν και για κανέναν, ακόμη και για τον Πιέρ. Μπορεί να την ενθουσίασε ο χαρακτήρας του τότε, καθώς και το γεγονός πως είχαν αρκετά κοινά μεταξύ τους, ωστόσο, τα συναισθήματα που είχε νιώσει το προηγούμενο βράδυ για τον Φιλίπ, ήταν κάτι διαφορετικό. Έμοιαζαν με τον ασκό του Αιόλου που είχε μόλις ανοίξει στα ξαφνικά και δίχως επιστροφή. Έχοντας σηκωθεί και ντυθεί, ετοιμάστηκε να φύγει ανοίγοντας την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και αντικρύζοντας τον Φιλίπ να στέκεται ακριβώς έξω βαστώντας μία ζωγραφιά.

Την πήρε διστακτικά στα χέρια της και την κοίταξε. Απεικόνιζε εκείνους να βρίσκονται αγκαλιασμένοι μπροστά στο τζάκι, πάντοτε με την μορφή του Φιλίπ, ζωγραφισμένη παραμορφωμένα. Στα δικά της τα μάτια ωστόσο, δεν υπήρχε καμία παραμόρφωση, σαν να είχε το πρόσωπό του μία όψη, την όμορφη. Δίχως να μιλούν, εκείνη ακούμπησε το σκίτσο στο στήθος της και εκείνος έσκυψε και την φίλησε αρχικά στο μέτωπο και έπειτα στα χείλη.

«Έχουν περάσει μονάχα λίγες ώρες και όμως εσύ μου έλειψες πολύ. Τι μου συμβαίνει;» τον ρώτησε και ακούμπησε το χέρι του στο σημείο της καρδιάς της.

Οι παλμοί της ήταν γρήγοροι και έντονοι.

«Σου συμβαίνει το ίδιο ακριβώς πράγμα, που συμβαίνει και σε εμένα, μονάχα που εγώ το θεωρώ θαύμα και ευλογία» τελείωσε εκείνος και την είδε να συννεφιάζει.

«Πρέπει να πάω στο νοσοκομείο. Σήμερα ο Πιέρ παίρνει εξιτήριο» πρόφερε ελαφρώς μαγκωμένα και ο Φιλίπ ένευσε.

«Το γνωρίζω. Όπως σου υποσχέθηκα ωστόσο και χθες, δεν θα σου ζητήσω να αλλάξεις τη ζωή σου για εμένα. Αυτό εξάλλου, είναι αδύνατον» τελείωσε.

«Μα, η ζωή μου άλλαξε και πρέπει να πάψω να εθελοτυφλώ. Αυτά τα συναισθήματα που ένιωσα, ήταν πρωτόγνωρα, όμως ήταν και αληθινά. Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να τους γυρίσω την πλάτη» πρόφερε και εκείνος απλώς χαμήλωσε το βλέμμα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, εξαφανίστηκε μέσα στο διάδρομο.

---------------------------

Ο Ντεάν είχε αποφασίσει να επισκεφτεί το σπίτι πριν να πραγματοποιηθεί η μεγάλη γιορτή της κολοκύθας. Από όσο μπορούσε να καταλάβει, αυτή ήταν η μεγάλη του ευκαιρία, μιας που η Ελοντί θα πήγαινε στο νοσοκομείο και ο Πιέρ θα έβγαινε κατά το μεσημέρι. Ακολουθώντας το γνωστό μονοπάτι, έφτασε μπροστά από την αρχοντική μονοκατοικία, η οποία εξέπεμπε ένα αίσθημα ανατριχίλας. Η αυλόπορτα ήταν μισάνοιχτη, ενώ προς μεγάλη του έκπληξη, το ίδιο συνέβαινε και με ένα μικρό παράθυρο του σαλονιού. Του Ντεάν του ήρθαν στο μυαλό σκηνές από ταινίες θρίλερ, όπου το σπίτι σε προσκαλεί με εύκολους τρόπους να εισέλθεις και κατόπιν σε κλειδώνει μέσα με βίαιο τρόπο.