Hayatın mısralarını yazarken büyüyor insan, çocukluk gibi düşe kalka öğreniyor canının yandığını, kimseye bazen insan dertlerini anlatamıyor, bazen boğuluyorum, bazen ölüyorum kendi içimde. Ama asla yaşamıyorum kendi mısralarımı, ama asla anlatamıyorum dertlerimi, bazen soruyorlar bana neden bir buz dağı gibisin. İşte o zaman söylüyorum, beni ben yapan görünmeyen yüzüm, beni ben yapan yüreğimdeki çizgiler, beni ben yapan içimdeki özlem, sonra anlatıyorum hayatımın ve yaşamanın neden zor olduğunu ama sadece gülüyorlar ve ben susuyorum bir daha konuşmamak üzere ölüm gibi sessizlik. Çünkü siz yoktunuz ben acılarımla baş başaydım ve ben öldüğümde yine yalnız olucam, kimsesizler mezarında hüzün.....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hikayesi Olan Sensin
PuisiSıra sende bu çocuğun güzel anılarını anlat üstad ben yoruldum, artık hayat denen satırlardan söz sende ömür senin elinde üstad...
