+18 Aşk Engel Tanımaz...

Bölüm-25-| Gidiyorum yolcu et...

Merhabaa:) Nabersiniz şekerler? Bu bölümden sonra çok daha iyi olacağınızı umuyorum. Süprizi merak edenler vardı.. e buyurunuz süpriz. Okuyunca daha iyi anlayacaksınız beni:) Evet maalesef yavaştan sınavlara başlıyorlar "çok sevgili hocalarımız!" Şimdi hocam falan okur.. öhö! Seviyorum sizi hocam.. gerçekten:) Neyse çok konuştum her zamanki gibi. İkizler burcu olunca konuş konuş durduramazlar:) Beğenmeniz dileğiyle. Keyifli okumalar:)

Bölüm şarkısı; Zakkum- Gidiyorum yolcu et.

~

Her insanın hikayesi vardır. Hikayesinde baş rol oynadığı acıları mutlulukları vardır. Esas kızı, oğlanı oynarsın.. masus yaptığın hatalar ve hikayenin yazdığı oyunlar oyunculuğunun gelişimininde katkıda bulunur. Büyük harflerle ilk sayfada yazılı olan ismin bile yabancı gelmeye başlar sana bir süre sonra. Vazgeçmeye kalkar çoğu kişi. Kaderin yazdığı hikayende vazgeçilmezlerin olur.. geitmesini istemediyin. Bırakıp gitmemesi için canını bile verebileceğin. Sıkıldığın tamda vazgeçtiğin zaman birisi çıkar gelir. Dengen şaşar.. hikayende olmayan sayfalar can bulur bir anda. Hiç düşleyemediğin duygular ele geçirir karma karışık beynini ruhunu. Kahkaha atmayı gülüp gülümsemeyi öğretir sana kahramanın. Bilinmez daha adı konulmamış yollara sürükler seni.. çıkmaz sokaklar görünmeyen duvarlarla kaplıdır artık dünyanda. Yol ararken kaybolmak için beklemediyin ağır duygular iz arayıp kaybolmanı emreder olur bir anda sana. Beklemediyin zaman hikayenin sayfaları rengarenk kalemlerle yazılmaya hükmedilir. Ne olup bitdiyini daha kavrayamamışken renkli kalemlerle boş sayfaları sen yazar olursun. Kendi hikayeni kalbinin armağan edildiyi kahramanınla yazdığın gün güneş doğmaya başlar usul usul. Acılar yavaş yavaş kaybolur ruhundan.. aşkın hükmedilir varlığı kalbine süzülür sen farketmeden. Haberin dahi olmadan...

Ama o kadar acımasızdırki kötülüklerle harmanlanmış hayat son kozunu kullanıp dünyanın tamamı olmuş kahramanınıda almaya yenetlenir. Hiç gitmeyeceğini kabullenmiş olduğun yalan bir anda tokat gibi oturur yüzüne. Hikayenin son kalan beyaz satırları yarım kalır o olamadan. Varlığın nefes alman için bir sebebin lmadığı zaman yazamaz olursun daha fazla. Bırakırsın avucuna yapışmış mutlulukları yazmaya alışmış kalemleri. Renklerini yitirip siyahın karanlığına bürünürler. Nereye gitdiyinden habersiz peşinden koşarsın kalan güç kırıntılarınla hikayeni unutarak. Kader alır görünmeyen siyah beyaz kalemini eline.. dinmeyen enerjisi ile yazmaya koyulur. Her şeyi tatmış olduğun hikayende yeni öğrendiyin acılar eklenir ruhuna. Ama yinede gidişini egelleyemezsiniz. O giderken bıraktığı boşluğu doldurmayı unutup gider. Bıraktığı acılarla sarılı yaralı bedeninizi sıkı sıkı kolları ile sarıp merhem olmadan gider.. arkasında nasıl bir yıkım bıraktığından habersiz. Nasıl bir çaresiz aşkı bıraktığından haberdar olmadan.. gider. Hiç sormadan.. nasıl sevdiğimi aşık olduğumu sormadan gider. Gidecek..

Beş gün.. koca beş gün. Keremle geçirdiyim günler hızla gelip geçerken pınarlarıma dolan yaşlar hızını ikiye katarak her gün gizli gizli yanaklarımdan süzülüyor. Gitmemesi için bir çarem yok. Bir ay bile olmadan o kadar çabuk alıştım ki gözlerine. Gülümsemesine gamzelerinin yamuk yamuk çukurlarına. Sıcaklığı ile her gece uyuyup uyanmaya.. şimdi nasıl kalırımki ben keremsiz. Nasıl devam eder hayat.

" Zeynoo? Gelebilirmiyim?" Hızla göz yaşlarımı silerken kapıdan sırıtarak bakan can'a gel diyorum bakışlarımı pencereden odayı aydınlatan mazaradan ayırmazken. Yanıma sakin adımlarla ulaştığında pencerenin yanında duran komidine dayanıyor.

" Can?"

" Efendim?" Dudaklarımı bir birine bastırmaktan vazgeçerek yanaklarıma süzülen sıcak tuzlu suları siliyorum. Ne kadar dirensem olmuyor. Beni anlatmazken dilim göz yaşlarım herkesin çektiyim acıyı anlamasına yetiyor. O yüzden nefret ediyorum acizliyimden. Nefret ediyorum yanlızlığımdan.. öylesine nefret ediyorum ki her gün lanetler okuyorum bana bu kadar acı veren herşeye. Nefes alışıma bile nefret besliyorum çoğu zaman. Düşüncem çoğu zaman yaşamamın haksızlık oluşu. Ait olmadığım yerde yaşayarak ölmek acı çekmek koyor bana.