Ψυχογενής Ανορεξία

Ο καλύτερος εχθρός μου

    Γεια σας με λένε Έμιλυ . Το κυριότερο που έχω να πω για μένα, είναι πως καταστρέφα τον εαυτό μου και δεν ήταν εύκολο να βγω απ' όλο αυτό. Όλα ξεκίνησαν, γιατί ζούμε για το φαίνεσθαι και το " τι θα πει ο κόσμος;". Ο καθένας απόκτα άποψη για όλα και κυρίως για τις πράξεις των άλλων.

   Από μικρή άκουγα κακόπροαίρετα σχόλια για τα κιλά. Ακόμα κι όταν ένα παιδάκι έχει παραπάνω βάρος, αμέσως θα κριθεί. Λίγοι βέβαια εστιάζουν στο θέμα της υγείας του, χωρίς να επιγκεντρώνονται στην εμφάνιση. Γιατί συνήθως οι επικριτές είναι ο οποιοδήποτε, που μπορεί να δει μια φορά και να σχολιάσει.

  Αν όντως κάποιος νοιάζεται για τον άλλον, δεν θα του πει " πως έγινες έτσι; ", όπως γίνεται δυστυχώς. Οπότε ποτέ μην δίνονται βάση σε τέτοιες φράσεις.

   Πρώτη φορά άκουσα την λέξη ανορεξία από τη τηλεόραση . Έδειχνε ένα μοντέλο που πέθανε . Εγώ λες και είχα προαίσθημα τρόμαξα . Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος φτάνει σε σημείο να μην τρέφεται σχεδόν καθόλου και να λιμοκτονεί από επιλογή. Έβλεπα απλά τους γύρω μου να τρώνε και ανά διαστήματα κάποιες φορές να κάνουν δίαιτα ή να προσπαθούν τουλάχιστον.

   Όλα ξεκίνησαν , όταν στα 12 ζυγίστηκα τυχαία ένα απόγευμα . Ήμουν σε φάση ανάπτυξης , λογικό να παίρνω ανά διαστήματα κάποιο συγκεκριμένο βάρος . Βέβαια πάντα παρέμενα αδύνατη . Μόνο που αυτά, δεν τα καταλάβαινα.

   Επειδή είδα να είμαι 25 κιλά , κάποια κιλά παραπάνω από την προηγούμενη φορά, άρχισα να ανησυχώ ότι θα παίρνω συνεχώς βάρος, μέχρι να γίνω παχύσαρκη. Ξεκίνησα έχω ένα ανεξέλεκτο άγχος για το βάρος μου. Πίστευα πως όφειλα να είμαι καλή μαθήτρια πάνω από ολα , όμως επιθυμούσα διακαώς να ελέγχω όχι μόνο τους βαθμούς μου, αλλά τα κιλά. Δεν ήθελα να απογοητεύσω τα δικά μου άτομα. Πάντα έβλεπα να παινεύονται όλοι για τις αδύνατες, λες και είναι το κατόρθωμα του αιώνα.

    Στο παιδικό μυαλό μου σχηματίστηκε η λάθος εντύπωση ότι η ευτυχία μου, εξαρτάται από το βάρος. Έτσι θα αποκτούσα την αγάπη της οικογένειας μου και θα παρέμενε ενωμένη. Κάθε μέρα το έπαιρνα και πιο πολύ απόφαση , οπότε άρχισα να κόβω τις ποσότητες γευμάτων όλο και περισσότερο. Κάθε βράδυ αναλογιζόμουν πόσο έφαγα την ημέρα .  Αν έτρωγα λίγο , έμενα ικανοποιημένη με τον εαυτό μου, αλλιώς στεναχωριόμουν για παράδειγμα για ένα επιπλέον μπισκότο που έφαγα και δεν είχα υπολογίσει.

   Από εκεί που είχα φάει μια φορά και δεύτερο πιάτο καρμπονάρα, δεν ξανά έφαγα ποτέ μακαρόνια. Ήθελα φαγητά που τρώγονται με τα χέρια και να μετριέται εύκολα η ποσότητα τους.  Κατέληξα να είμαι την ημέρα με γάλα και τόστ. Μετά από λίγο καιρό ήθελα να μην τρώω ούτε ολόκληρο το τόστ, οπότε έκοβα το μισό. Άκουγα σχόλια ότι είμαι πολύ αδύνατη και χαιρόμουν.