Αόρατο Πρόσωπο

Η γιορτή της κολοκύθας/ part 2

Στη φωτό ο Ντεάν

H Ελοντί βρισκόταν στο νοσοκομείο, πλάι στον Πιέρ, καρτερώντας επιτέλους το εξιτήριο. Οι γιατροί τους μιλούσαν συμβουλεύοντάς τους τι να προσέχουν και τι όχι, ωστόσο η κοπέλα ήταν ολότελα βυθισμένη στις δικές της σκέψεις.

«Όλα καλά;» άκουσε άξαφνα την φωνή του Πιέρ που την τίναξε από την ονειροπόλησή της.

«Όλα μία χαρά. Είσαι έτοιμος να επιστρέψουμε στο σπίτι;» τον ρώτησε όπως πάντα καλοσυνάτα, ωστόσο τον είδε να διστάζει προσπαθώντας να σκεφτεί την απάντηση.

«Αν εννοείς σωματικά, θαρρώ πως δεν έχω καμία άλλη επιλογή. Ψυχικά ωστόσο, δεν είμαι ούτε στο ελάχιστο έτοιμος» πρόφερε εκείνος μορφάζοντας.

Οι δυο τους πήραν ταξί κατευθυνόμενοι στην πετρόχτιστη μονοκατοικία, που τώρα έστεκε σιωπηλή και σκιερή, κάτω από το λυκόφως του φθινοπωρινού πρωινού. Ο Πιέρ, τη στιγμή που εισήλθε στο σπίτι, μέσα του ξεκίνησε να αναβιώνει όλος αυτός ο εφιάλτης που είχε ζήσει στα χέρια εκείνου του ειδεχθούς πλάσματος, το οποίο κατά πώς φαινόταν είχε κερδίσει την προσοχή της Ελοντί. Ευθύς πήρε δύο παυσίπονα και έκατσε στον καναπέ του σαλονιού, με το τζάκι να σιγοκαίει απέναντί του. Η Ελοντί τον πλησίασε και έκατσε δίπλα του.

«Πιέρ, θα ήθελα να μιλήσουμε καθώς μαζί ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι, προκειμένου να αλλάξουμε την ζωή μας και την καθημερινότητά μας. Τελικά μαζί με όλα αυτά, αλλάξαμε και εμείς. Εσύ από την δική σου πλευρά, δεν είσαι πλέον εκείνος ο γλυκός και ανέμελος νεαρός άνδρας που γνώρισα. Έχεις μετατραπεί σε έναν άνδρα κρυψίνους, τον οποίο αδυνατώ πλέον να διαβάσω. Αδυνατώ να δω τα θέλω σου, καθώς αυτή η ανεμελιά έχει δώσει την θέση της σε ένα διαρκές άγχος και μην μου το αρνηθείς, γιατί το νιώθω. Ωστόσο, θα μπορούσα να πω ακριβώς το ίδιο και για εμένα, πως δεν είμαι πλέον η ίδια» ξεκίνησε και εκείνος την πλησίασε ακουμπώντας το πρόσωπό του στον ώμο της και δίνοντάς της ένα αέρινο φιλί στον λαιμό. Ένα φιλί που όμως έγινε αντιληπτό από εκείνα τα κυανά μάτια που βρίσκονταν καρφωμένα πάνω τους.

Η Ελοντί χαμογέλασε ξέπνοα και ελαφρώς τραβήχτηκε.

«Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε μία νέα αρχή; Εμείς οι δύο έχουμε περάσει πολλά και έχουμε κάνει όνειρα ατελείωτα με σκοπό μία μέρα να τα πραγματοποιήσουμε» της είπε και ειλικρινά στο σημείο αυτό η Ελοντί τον λυπήθηκε.

«Γιατί δεν νιώθω πλέον το ίδιο. Τα συναισθήματά μου, έχουν αλλάξει» του είπε και ο Πιέρ ένιωσε να παγώνει, καθώς κάπου βαθιά μέσα του, καταλάβαινε τι εννοούσε.