Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 14ο

Τη στιγμή που το ξυπνητήρι δίπλα μου χτύπησε, δεν κοιμόμουν. Είχα απλά ξαπλώσει στο κρεβάτι μου με το χέρι μου για κάλυμμα πάνω από τα μάτια μου και προσπαθούσα να χαλαρώσω. Είχα εγκαταλείψει την ιδέα του ύπνου από την στιγμή που είδα την σκιά στον κήπο, οπότε σηκώθηκα και ετοιμάστηκα για την πρώτη μου μέρα, για την τελευταία μου χρονιά σε αυτό το μέρος. Ήταν ελαφρώς νωρίς, αλλά πάντα έβαζα το ξυπνητήρι μου να χτυπάει νωρίς ως ένα back up σε περίπτωση που δεν μπορούσα να ξεφύγω με άλλο τρόπο από κάποιο τρελό μου όνειρο. Έτσι, την ώρα που κατέβηκα για πρωινό δεν υπήρχαν και πολλοί μαθητές τριγύρω να περιφέρονται.

Η τραπεζαρία ήταν μισοάδεια με τους πιο παλιούς μαθητές να έχουν σχηματίσει ήδη παρέες. Εντόπισα κάπου την Αντζελίκ και πήγα προς το μέρος της με ένα ποτήρι και ένα πιάτο στα χέρια μου. Ήταν με δύο αγόρια και περίμενα να είναι ο Ρις με κάποιον φίλος του αλλά τελικά ήταν ο Άλεκ με... τον Κρίστοφερ; Τι στο καλό κάνει αυτός εδώ;

Προσπάθησα να δαμάσω λίγο τον φόβο μου για τον καινούριο μαθητή, έσφιξα τα χέρια μου ώστε να σταματήσει το ξαφνικό τους τρέμουλο και πλησίασα στο τραπέζι με ένα ανάλαφρο, αλλά επιφυλακτικό χαμόγελο. «Καλημέρα».

«Καλημέρα», είπε η Αντζελίκ και είδα την ερώτηση στα μάτια της.

Δίπλα της ο Κρίστοφερ με κοίταξε με το ίδιο βλέμμα που με κοιτούσε και χτες στο γεύμα κάνοντάς με να ανατριχιάσω ξανά.

«Και από εδώ ο δεύτερος πρωινός τύπος της παρέας», είπε δείχνοντάς με ο Άλεκ στον Κρις χωρίς να δώσει οποιαδήποτε άλλη σημασία στις χαιρετούρες.

«Καλημέρα και σε εσένα, Άλεκ», τον χαιρέτησα και κάθισα δίπλα στην Αντζελίκ.

«Το είπαμε», με ειρωνεύτηκε και κουνήσαμε συγχρονισμένα το κεφάλι με την Αντζελίκ. «Αλήθεια δεν αναρωτήθηκες ποιο είναι το παιδί;» ρώτησε έπειτα και αναγκάστηκα να ρίξω μια γρήγορη ματιά στον Κρίστοφερ που τώρα στα χείλη του είχα χαραχτεί ένα παράξενο χαμόγελο που το λιγότερο που μου έκανε ήταν να με τρομάξει. Με παρατηρούσε πάλι.

Απέστρεψα το βλέμμα μου και πήγα να απαντήσω αλλά με πρόλαβε ο μυστηριώδης καλεσμένος μας. «Δεν χρειάζονται συστάσεις», είπε με το ίδιο χαμόγελο. «Έχουμε γνωριστεί», ολοκλήρωσε και με κοίταξε ερευνητικά με μια λοξή ματιά σαν να είχα κάτι.

«Και εγώ μάλλον έχασα επεισόδια», παραπονέθηκε ο Άλεκ χτυπώντας με το χέρι του το μέτωπό του. «Πού γνωριστήκατε;» ρώτησε επιτακτικά.