Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 15ο

Ο Κρις, έτσι μας είχε πει να τον φωνάζουμε, είχε γίνει μόνιμος επισκέπτης στο τραπέζι μας σε κάθε γεύμα. Έμοιαζε να έκανε πολύ παρέα με τον Άλεκ. Δεν μου άρεσε όμως καθόλου. Είχα κάνει μια διακριτική κουβέντα με τον Νίκολα μιας και τον εμπιστευόμουν αρκετά σε σχέση με τα άλλα αγόρια αλλά και αυτός είχε την άποψη πως ο Κρις ήταν μέλος της παρέας.

Η Καμίλ ήταν η πρώτη που πρόσεξε ότι κάτι δεν πάει καλά, μετά την Αντζελίκ και ήταν οι μόνες που τους εκμυστηρεύτηκα τους ενδοιασμούς μου για την παρέα μαζί του. Αλλά και αυτές τον συμπαθούσαν. Έπειτα είχαν και το πλεονέκτημα ότι και εγώ ήμουν περίεργη. Ναι, εντάξει το παραδεχόμουν αλλά ακόμα και τώρα που βρισκόμασταν στο ίδιο τραπέζι τον έπιανα που και που να με παρακολουθεί, όταν δεν έδινα σημασία.

Από ό,τι φαινόταν δεν χρειαζόταν να ανησυχώ, με βάση τους άλλους πάντα, αλλά και πάλι γιατί δεν μπορούσα όπως άλλα τόσα κορίτσια να τον δω σαν ένα γοητευτικό αγόρι αλλά σαν απειλή; Ακόμα και όταν τον είχα δει χωρίς μπλούζα μια μέρα στο δωμάτιό του το φτερούγισμα στο στομάχι μου επισκιάστηκε κατευθείαν από τον φόβο που μου προκαλούσε το επιβλητικό του βλέμμα.

Εκείνη την μέρα καθόμουν στο περβάζι του δωματίου μου λύνοντας μερικές ασκήσεις προσπαθώντας να συγκεντρωθώ έστω και λίγο. Είχα ακουμπήσει το κεφάλι μου στο κρύο μεταλλικό κούφωμα με ένα τετράδιο στα πόδια και το στυλό εγκλωβισμένο στα χείλη μου. Δεν κοιτούσα κάτι συγκεκριμένο απλά χάζευα τον ήλιο να εξαφανίζεται από το τοπίο, τα δέντρα να γίνονται σκιές κάτω από το λυκόφως. Είχε αρχίσει να νυχτώνει οπότε τα πρώτα φώτα στα δωμάτια άναβαν, καθώς οι μαθητές επέστρεφαν από την βιβλιοθήκη ή από τις δραστηριότητές τους. Κάπως έτσι το βλέμμα μου στάθηκε στο απέναντι δωμάτιο, όταν το φως του άναψε. Δεν ήξερα σε ποιον άνηκε ή όχι απλά το αγνοούσα, αλλά κάτι με έκανε να μην πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Οι κουρτίνες ήταν ανοικτές, αλλά ακόμα και έτσι το αγόρι που μπήκε μέσα ήταν θολό. Κρατούσε μια πετσέτα και σκούπιζε τα μαλλιά του και όπως παρατήρησα δεν φορούσε μπλούζα. Τα μάγουλα μου είχαν γίνει απευθείας κόκκινα μόλις έκανα αυτή την διαπίστωση αλλά ακόμα κοιτούσα εκεί. Την επόμενη στιγμή μετάνιωσα την επιμονή του βλέμματός μου. Το μυστηριώδες αγόρι έστρεψε το πρόσωπό του στο ανοικτό παράθυρο δίπλα του και ένιωσα τα μάτια του να πέφτουν ακριβώς πάνω μου.

Ήταν ο Κρις.

Πρέπει να είχα πανικοβληθεί γιατί το στόμα μου άνοιξε, το στυλό έπεσε στο πάτωμα και έπειτα τον ακολούθησε το τετράδιο με έναν γδούπο, καθώς σηκωνόμουν όρθια. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να απομακρυνθώ λες και είχα δει κάποιον δαίμονα, αλλά δεν έκανε κάτι. Απλά με κοίταξε, έπειτα χαμογέλασε αυτάρεσκα και έκλεισε τις κουρτίνες του.