Μπορώ να παραδεχτώ ότι τα κορίτσια τελικά είχαν κάποιο δίκιο. Ο ήλιος έξω έλαμπε, ενώ είχαμε ξαπλώσει πάνω στο γρασίδι στο πίσω μέρος του κτιρίου. Από την αρχή είχαμε ξεκαθαρίσει πως εμείς θα καθόμασταν και δεν θα συμμετείχαμε σε οτιδήποτε είχε σχέση με τρέξιμο και παράλληλα τα αγόρια αποφάσισαν να παίξουν μπάσκετ, για να τους καμαρώσουμε, όπως είπαν.
Η Καμίλ και η Υβόν κοιτούσαν ένα περιοδικό μόδας σχολιάζοντας οτιδήποτε έβλεπαν. Στην αρχή, είχα προσπαθήσει να συμμετάσχω στην συζήτησή τους αλλά κάποια στιγμή τις έχασα, αφού άρχισαν να μιλούν μάλλον κινέζικα· δεν μπορώ να πω ότι ήμουν φαν των σχεδιαστών. Με την Κολέτ ανταλλάσσαμε που και που καμιά κουβέντα κατά την διάρκεια ενός παιχνιδιού μπάσκετ που έπαιζαν τα αγόρια, κυρίως όταν ήθελα να σχολιάσω τον Νίκολας, για να την πειράξω. Η Αντζελίκ από την άλλη είχε αποφασίσει να παίξει τον συνήγορο του διαβόλου προσπαθώντας να με μεταπείσει για το τι είχα δει το πρωί. Αλλά εκεί ήταν το θέμα, κανείς δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που έχεις δει. Δεν είναι κάτι που άκουσες σε μία συζήτηση χωρίς να ξέρεις τι έχει προηγηθεί ήταν κάτι που φαινόταν.
Παρόλα αυτά απολάμβανα και με το παραπάνω αυτή την αίσθηση, να με χτυπά ο ήλιος καίγοντάς με και να με δροσίζει το γρασίδι, ενώ το αεράκι που φυσά να με γαργαλά. Θα έδινα πραγματικά τα πάντα για να μπορούσα να νιώθω έτσι και στα όνειρά μου· να μην ανατριχιάζω από τα ουρλιαχτά της Λιγείας και τα κόλπα των δαιμόνων της.
Η ώρα περνούσε ευχάριστα αλλά ακόμα ανυπομονούσα να γυρίσω στο δωμάτιό μου και να κάτσω με το βιβλίο που είχα ξεκινήσει λίγο πριν κοιμηθώ το προηγούμενο βράδυ. Είχα απορροφηθεί σε μία συζήτηση με την Κολέτ και δεν παρακολουθούσα πια τα αγόρια να παίζουν. Που και που από τις φωνές γυρνούσα για να τους αντικρίσω να επιβραβεύουν ή να αποδοκιμάζουν ο ένας τον άλλο. Την ώρα που γυρνούσα ξανά προς το μέρος της Κολέτ άκουσα το όνομά μου. Πριν προλάβω να καταλάβω ο Νίκολας έριξε την μπάλα μέσα στο καλάθι από πολύ μακριά αν μπορούσα να υπολογίσω την απόσταση και φώναξε γελώντας για σένα. Ένιωσα την Κολέτ δίπλα μου να σφίγγει το περιοδικό που είχε στα χέρια της και γέλασα.
«Να σου θυμίσω πως απλά είμαστε φίλοι», την διαβεβαίωσα ακόμα γελώντας που τσίμπησε το δόλωμα.
«Ναι, τώρα σε πίστεψα», είπε σκυθρωπά.
Χαμογέλασα. «Σοβαρά τώρα ούτε καν μου αρέσει», της απάντησα σαν να έλεγα το προφανές.
ESTÁS LEYENDO
Ο Τελευταίος Εφιάλτης
RomanceΟι εφιάλτες είναι απλά όνειρα, αποκυήματα της φαντασίας του ανθρώπινου μυαλού. Για την δεκαεφτάχρονη Εβελίνα όμως αυτό δεν ισχύει. Όλα της τα όνειρα είναι επικίνδυνοι εφιάλτες που ζει πραγματικά και τα σημάδια τους είναι εκείνα που το επιβεβαιώνουν...
