Don't hurt yourself *ON HOLD*

Hoofdstuk 12

Ik ben in een donkere kamer. Opeens komen drie mannen tevoorschijn. Ik kan niks doen. En daar... staan Daniel en Nora. Dit keer is het die lieve Daniel. Maar dan pakt Daniel Nora opeens vastbij haar keel en ze schreeuwt. Die mannen zitten aan me, ik wil weg. Één man pakt een geweer, richt op mijn hoofd, en schiet.

Gillend word ik wakker. Deze droom heb ik vaker. De ene keer word ik door een mes gedood, de andere keer door een pistool. Ik zucht. Ik word helemaal moe van mezelf. Ik ben gelukkig al twee weken 'clean' puur omdat ik geen tijd heb om te snijden. De kliniek is vreselijk. Alleem de mensen hier zijn leuk. Ook een beetje angstaanjagend. Beetje heel erg.

Er wordt geklopt op de deur. Met mijn slaperige maar toch nog bezwete kop doe ik open. Daar staat Eline, en ze kijkt me verschrikt aan. 'Weer een nachtmerrie?' Vraagt ze nog slaperig. Ik knik. 'Ja sorry, ik heb je afgelopen dagen wakker gemaakt.' 'Is niet erg joh, daar kan jij toch niks aan doen?'

Eline draait zich om, omdat er op haar schouder wordt getikt. Daar staat een man, en hij kijkt niet echt blij. Helemaal niet blij zelfs. 'Wat doe jij bij haar kamer?! Het is midden in de nacht! Ga naar je eigen kamer!' Roept de man tegen Eline. 'Niet iedereen hoeft dit gesprek te weten hoor,' zeg ik droog en ik kijk hem met een emotieloze blik aan. De man gaat snel maar woedend weg en even later vult het gelach van Eline de kamer. Daardoor schiet ik ook in de lach. 'Hij leek net een aap!' Giert Eline het uit. 'Dat mag je niet zeggen!' Gil ik op een kinderachtige manier. Ik bedenk me dat mensen slapen en fluister dan: 'dat mag je niet zeggen.' Eline kijkt dan quasi boos en ze geeft mij een vriendelijke 'klap'. 'Au, dat deed pijn,' fluister ik en ik trek een pruillip. 'Wat ben je toch schattig Sop.' 'Noem me geen Sop!' Ik zeg dat met nadruk op de p, precies hoe Eline dat had gedaan.

De volgende morgen word ik vroeg wakker. Heel vroeg. Ik kijk op mijn mobiel en zie dat het vijf uur s' ochtends is. Vandaag mag er weer bezoek komen. Ik glimlach bij de gedachte. Ik heb met Nora om tien uur in de ochtend afgesproken. Mijn mobiel trilt. Ik zucht luid. Het is natuurlijk weer 'Daniel'.

'Daniel':Babe is het goed dag ik morgen om acht uur in de avond kom??? Xxx

Ik: Nee, hoezo? Dan komt mijn vriendje al.

'Daniel': Dat is dan jammer voor jou, je hebt geen keus, tenzij je natuurlijk geen vriendje niet meer hoeft of zo. Ik kan hem makkelijk vermoorden. Byee babe :).

Ons gesprek is geëindigd. Ik gooi mijn telefoon neer. Ik leg mijn handen in mijn hoofd en huil hard. Niet alleen van Daniel, maar ook van wat alles gebeurd is. Dan voel ik een hand op mijn schouder, en ik vlieg een halve meter in de lucht van schrik. 'Sorry.' Hoor ik iemand fluisterend lachen. Ik veeg snel mijn tranen weg en kijk dan naar de persoon die me net een hartaanval heeft bezorgd. Het is Nora. Ik glimlach en trek haar in een knuffel. 'Ik heb je gemist guurrl,' zegt ze. 'Ik jou ook.'

Nora rommelt wat in haar broekzak en geeft me dan een papiertje. 'Dit had je laten vallen in het ziekenhuis.' Nieuwsgierig vouw ik het briefje open, en mijn gezicht gaat van blij naar geschokt. 'Shit!' Roep ik uit. En op dat moment krikg ik weer een berichtje van die 'Daniel'.

Briefje gezien, babe? Hehe, je bent je belofte niet nagekomen. Hiervoor ga je boeten> D:<

Ik begin zwaarder te ademen. Ik krijg daardoor geen lucht meer. Nora houdt snel haar hand voor mijn mond. Daardoor word ik rustiger en begin ik weer langzamer te ademen. 'Bedankt,' hijg ik. 'Sophie, wat is er aan de hand?' 'Lang verhaal Noortje. Lang verhaal.' 'Je mag het vertellen als je er klaar voor bent.' Ik glimlach naar Nora. Het is wel een neppe glimlach, maar tegelijkertijd gemeend. Misschien moet ik eens terugvechten tegen hem. Niet huilen bij hem en gewoon slaan. Dat verdient hij. Ik verdien trouwens ook een klap. Als ik nooit in het dealen was gegaan, was dit niet gebeurd. En dan was mijn broer er nog. Ik zucht bij de gedachte.  Nora weet nog steeds niks. Ik vertel het ooit, als Daniel is opgepakt en ik me veilig voel. 'Hoe is het op school?' Vraag ik dan maar, om een boeiend gesprek te beginnen. 'Saai, heel saai.' Ze stopt even. 'Ik denk dat Luke een oogje op je heeft.' knipoogt Nora. Het lijkt wel of ze teleurgesteld is, maar ik ga daar niet op in. 'Nee joh, die is waarschijnlijk verliefd op Christina,' zeg ik lachend. 'De hele klas is een bende. Niemand wist dus van jou en we kunnen het maar niet vergeten en we missen je, zelfs Christina.' 'Ik kan er niks aan doen dat ik in een kliniek zit,' roep ik schouderophalend. 'Dat is waar.'

Zo praten we nog over veel dingen en is het alweer twaalf uur. 'Kom je mee lunchen hier?' Vraag ik dan maar. 'Is goed!' Roept Nora enthousiast. Als we in de eetzaal zijn hebben we al brood gepakt. Nora neemt een hap en zegt dat ze naar de toilet moet. Als ze weg is strooi ik snel zout en peper in haar drinken.

Als ze terug is ben ik aan het gniffelen. 'Wat is er?' Vraagt Nora. 'Je hebt iets met mijn eten gedaan hé.' Haar ogen staan emotieloos waardoor ik nog harder gniffel. 'Ik lachte om een jongen die net hier viel,' zeg ik zo normaal mogelijk. Dan neemt Nora een slok van haar drinken. Ze kijkt mij met een neutrale blik aan maar al snel veranderd die in een dit-is-smerig-blik. 'Ieuw, goor!' Gilt ze terwijl ze in haar drinken kijkt. 'Hahahahahaha!' Ik lach zo hard dat Nora ook in lachen uitbarst. Dan sta ik op maar ik struikel dan over een stoel. 'Haha, karma bitch!' Schreeuwt Nora en ze heeft duidelijk plezier.  Ik lach mee. De hele zaal kijkt ons raar aan maar dat maakt me nu even niet uit. Het is lang geleden dat we zo een lol hebben gehad.

Ik geef Nora weer een knuffel en ze knuffelt me blij terug, om even alle zorgen van de wereld af te laten zweven.

Ik zie dat Nora weer bloost als ik wegga van de knuffel. Het is schattig als ze bloost. Ze heeft vast een jongen in haar hoofd. 'Je bent schattig als je bloost,' fluister ik doodserieus. Nora wordt nog roder dan een tomaat. 'Danke schat jij ook,' fluistert ze in mijn hoofd. Ik doe een bruine pluk van haar achter haar oor en ik glimlach.

Ik voel opeens dat iemand op mijn kont slaat. Verschrikt draai ik me om en daar zie ik Mac staan in zijn nieuwe apenpak. 'I got you!' Zegt hij blij. Feitelijk is hij gewoon een kind. Net zo onschuldig en net zo blij. 'Eh... wie is dat? Vraagt Nora met een verbaasd gezicht. 'Dat is Mac, hij is de gekste,' lach ik. 'Dat zie ik,' giert Nora. Opeens kijkt ze heel bang. Ik volg haar blik en ik zie dan dat er een spin op mijn hoofd loopt, en het is niet de kleinste spin. Ik gil en ik ren rondjes om de spin van mijn hoofd af te krijgen. Maar hij blijft stevig zitten en dan komt Kevin naar mij toe. Hij was verslaafd aan drugs en zit hier dus nog even vast. 'Ik pak hem wel,' zegt hij met een big smile. Alsof hij iets makkelijks doet veegt Kevin de spin van mijn hoofd. Dan onderzoekt hij mijn haar. 'Even kijken of ze geen eitjes heeft gelegd,' grapt hij. 'IEUW KEVIN!' Gil ik weer.

Na het eten zegt Nora helaas dat ze naar huis moet. Als ze bij de deur staat kijkt ze me diep in de ogen.

Ze glimlacht zenuwachtig, en komt dan langzaam dichterbij.

En toen deed ze iets wat ik niet verwacht had.

$$$$$$$$$$
Oehh.... Wat doet Nora toch? Is dit wel slim? En wat doet ze eigenlijk? Geen idee. Misschien komen we het wel in het volgende hoofdstuk te weten :p
MHAHAHA.