လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကားထဲမွာ လူငယ္တစ္ေယာက္ အသက္လုပီး ေျပးလႊားေနတယ္ ...... မ်က္ႏွာမွာလည္း ေၾကာက္ရြံ႕မႈက အျပည့္ ..... မ်က္ႏွာမွာလည္း ထိုးႀကိတ္ခံထားရတာေၾကာင့္ ေသြးမ်ားတစစနဲ႔ ဖူးေရာင္လို႔ .... သူ႔အေနာက္မွာ ေျပးလိုက္လာတဲ့ လူအုပ္ႀကီး ..... အတိအက်ေျပာရရင္ ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းေတြဝတ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္စုေပါ့ ....
sehun တစ္ေယာက္ ေျပးေနရင္းကေန လမ္းႀကိဳေလး တစ္ဖက္ကို ခ်ိဳးေကြ႔သြားပီး အမိႈက္ပံုးေနာက္မွာ ကြယ္ေနလိုက္ေလ၏ ..... ထိုအခ်ိန္ sehun ပုန္းေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေျခသံမ်ား ....... sehun ခမ်ာ အေၾကာက္လြန္ပီး အသက္ေတာင္ ဝဝ မ႐ွဴရဲ ...... ပါးစပ္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္အုတ္ထားပီး မ်က္လံုးကိုသာ စံုမွတ္ထားေလသည္ ......
students : ဟိုေကာင္ဘယ္ဘက္ေျပးသြားတာလဲ ?
: မေတြ႔ေတာ့ဘူး
:အဲ့ေကာင္ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေဝးေဝးမေျပးႏိုင္ပါဘူး
:ဆက္လိုက္ကြာ .......
ေက်ာင္းသားအုပ္စု တစ္ဖက္သို႔ ေျပးထြက္သြားေလပီ ...... sehun လည္း အသံမၾကားရေတာ့မွ မ်က္လံုးေလးကို အသာဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္ ...... sehun မ်က္လံုးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း သူ႔ေ႐ွ႕မွာ လူတစ္ေယာက္ရပ္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္ ..... sehun လည္း ထိတ္လန္႔သြားပီး ....
sehun : ကြၽန္ ..... ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာမွ မ ..... မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ ... ကြၽန္ေတာ္ ... ေတာင္း ..... ေတာင္းပန္ပါတယ္ ....
sehun ကေလးတစ္ေယာက္လို ငိုယိုေနသည္ကို တစ္ဖက္လူက ၾကည့္ရင္း ....
luhan : ကိုယ္မင္းကို ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး .....
အရမ္းကို ႏူးညံ့ေႏြးေထြးလြန္းတဲ့အသံေၾကာင့္ sehun တစ္ေယာက္ ေၾကာက္စိတ္မ်ားပင္ တစ္ဝက္ေပ်ာက္သြားေလသည္ ..... sehun ထိုသူ႔ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက ေက်ာင္းသားထဲကမဟုတ္ ..... သူျမင္ဖူးေနက်ပံုစံနဲ႔မတူ ..... ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ? သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ အရမ္းကို ေခ်ာေမာပီး အျပစ္ကင္းစင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ ..... သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေလးေတြက သူမ်ားေတြနဲ႔မတူ ..... တလက္လက္နဲ႔ ေတာက္ပေနတယ္ ..... ေႏြးေထြးလွတဲ့ အျပံဳးေလးနဲ႔ သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္မွာ မိုးေပၚက နတ္သားတစ္ပါးအလား .......
