portakallı kek •texting

1.9

Multimedyadaki fotoğrafı yine ben çektimm🧡

Umarım bölümü beğenirsiniz.

Oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum.

Keyifli okumalar.🍼🌸

Hastaneden çıktıktan sonra neredeyse 3 saattir sahilin kenarındaki kafede oturuyordum. Okulun çıkış zili yaklaşık olarak 15 dakika önce çalmış olması gerekirdi.

Masanın üzerinde bekleyen telefonumun titremesiyle hemen alıp açtım.

"Nerdesin Rima?"

"Sahilin kenarındaki bir kafedeyim. Seni bekliyorum."

"Hangisinde olduğunu yazsana 5 dakikaya ordayım."

"Tamam."

Aramayı kapatıp olduğum kafenin ismini mesaj olarak attım Kaan' a. Son kez saate baktıktan sonra sıkıldığım için telefonu masaya koymak yerine elimde çevirmeye başladım. Birkaç saniye daha çevirdikten sonra gelen mesajı açmak için çevirmeyi bıraktım. Kaan' dan olduğunu düşünmüştüm ama ondan değildi.

portakallıkek: Nerdesin

portakallıkek: Çabuk cevap ver
lütfen

rima: Sahilin kenarındaki bir kafedeyim. Noldu?

Tam mesajı atmak için gönder tuşuna basmıştım ki telefonumun siyah ekran verip kapanmıştı. Şarjı bitmişti. Mesajı gönderip göndermediğimden bile emin değildim. Zaten sıkıldığım tam şu anda başıma gelen en kötü şey buydu. En azından telefona bakıp vakit geçirebilirdim.

Telefonu çantama atıp kollarımı önümde birleştirdim. Pencereden dışarıya bakarak Kaan' ın gelmesini bekliyordum. İnsanlar, onları izlediğimin farkında olmadan aceleyle yürüyorlardı. 'Nasıl bir hayatın içindeyiz?' diye düşünürdüm her zaman. Bu dünyadaki yerimi hayal edince bir nokta kadar bile değerimin olmadığını düşünürdüm ama kendi dünyama dönünce en değerli şey yine kendim olurdum.  Bu düşüncelerin içinde sürekli kaybolup kendime yerimi hatırlatırdım hep. Dünya' daki diğer herkesten çok daha önemsiz biriydim belki ama kendi dünyamın başrol kahramanıydım.

Daldığım cam birden kararınca düşüncelerimi kovmak için kafamı salladım ve camın önümde duran Kaan' a kaldırdım kafamı. Beni görünce camı tıklatıp gülmüştü. Ben de gülümsedim ve ceketimi giyip masadan kalktım.

Hesabı ödeyip dışarıya çıktığımda Kaan da bana doğru gelmişti.

"Selam."

"Selam." dedim kafamı eğerek.

"Yürüyelim mi?"

"Olur."

Yan yana sahile doğru yürümeye başlamıştık. Hava o kadar güzeldi ki bu bile mutlu olmak için bir sebepti. Gökyüzü pembe ve tonlarına boyanırken; hafif esen rüzgar yüzümü yalayıp geçiyordu.

"Hava çok güzel değil mi?"

Onayladığımı belli edercesine kafamı salladım.

"Çok güzel." , "Ne konuşacaktın benimle?"

Yüzüne eğilip meraklı gözlerle baktığımda gülümseyip gözlerini denize çevirdi. Gülümsemesi bile insana güven veriyordu. Onunla ne kadar yakın arkadaş olamasak da arkadaşım olduğu için mutluydum. O gerçekten iyi biriydi. Ona bakan herkes bunu düşünürdü.