[ඩර්ඩන්ස් රෝහල - කොළඹ]
" මිස්ට සේනානායක අපි පොඩ්ඩක් කතා කරමුද? මිස්ට සේනානායක...." දැඩිසත්කාර ඒකකයේ ඉඳලා ඩොක්ට කෙලින්ම ආවෙ ඩලස් ලඟට.ඔහු ඩලස්ට කිහිප වතාවක්ම කතා කලත් ඩලස්ගේ අවධානය වෛද්‍යවරයා වෙත යොමු වුනේ නෑ.
" ඩොක්ට..මට කියන්න..ඇතුලේ ඉන්නෙ මගෙ මල්ලි..." ආනන්දි වෙව්ලන දෙතොලින් වචන ගලප ගන්න වෙරදැරුවා.
" එන්න....ඉඳගන්න..මේක බොන්න.." තරැණ වෛද්‍යවරයා ඉතා කාරැණික ලෙස ආනන්දිට තමාට බීමට ගෙනත් තිබෙන වතුර කෝප්පය පිලිගැන්නුවා.දිය පිපාසයෙන් කාන්තාරයක සිටි අයෙක් ලෙස ඇය එක හුස්මට එය බී අවසන් කර දිගු සුසුමක් හෙලුවා.
" මිස්ගෙ නම.."
" මං ආනන්දි..චලන්ගෙ අක්කා මමයි ඩොක්ට.."ඇය නැවතත් හඬා වැලපෙන්නට වුනා.
" මිස් ආනන්දි....මේක ටිකක් සීරියස් කේස් එකක්..ඔයාට පුළුවන් කියලා විශ්වාසද මං කියන්න යන දේ කලබල නොවී තේරැම් ගන්න.."
" ඕන දෙයක් කියන්න ඩොක්ට..ඒ මගෙ එකම මල්ලි..මං ඕන දෙයක් කරන්නම්..."
" මිස් ආනන්දි චලන්ව අපිට මැෂින්ස් වලට දාන්න වුනා..."
" කමක් නෑ ඩොක්ට..මගෙ මල්ලි ආපහු හිටපු තත්වෙට ගන්න පුළුවන් නම් කරන්න පුළුවන් දෙයක් කරන්න..කමක් නැ...."
" මං මේ කියන දේ ඔයා කලබල නොවී තේරැම්ගන්න....චලන්ගෙ ඔලුවට 99.99%ක් ඩැමේජ් වෙලා.ස්නායු අංශුවක්වත් බේරිලා නෑ....එයාගෙ හාට් එක වැඩ කලාට බ්‍රේන් එක ඩෙඩ්..."
" ඉතිං ඩොක්ට...එකනෙ ඔයාලා ඉන්නෙ...මගෙ මල්ලිට හොද වෙන්න බෙහෙත් කරන්න...."
" අමන්දී...අපි දෙවියො නෙවෙයි...ඩොක්ටස්ලයි..අපිට කරන්න පුළුවන් උපරිමය අපි ලෙඩා වෙනුවෙන් කරනවා..ෆයිනලි....චලන් වෙනුවෙන් අපිට කරන්න ඉතුරැ වෙලා තියෙන්නෙ මෙච්චරයි..." ඔහු ලිපි ගොනුවක් තුලින් ලියවිල්ලක් ගෙන අානන්දිට ලබා දුන්නා.
" මේ මොකද්ද? "ඇය ලිපිය කියවමින් විමසුවා.
" චලන් වෙනුවෙන් මේ වගේ දෙයක් කරන එක එයා ලබන මතු ආත්මයකට පිනක්..." වෛද්‍යවරයා හිමීට කිව්වා.
YOU ARE READING
කඳුළු
Romanceතරැ පොකුරකින් කඩා වටෙන තනි තරැවක් දැක ප්‍රාර්ථනා දහසකුත් ඇති වෙන්න ඇති එක වැහි බින්දුවක් ඇතුලෙ ඉඩෝරයක අදෝනා දාහසක සැනසීම් සුසුම් හටගන්න ඇති වස්තුවේ, නුඹ නැතිව ගෙවෙන වරැවක අතීත මතක පෙලින් පෙලට සිත මගෙ රිද්දන්න ඇති...❤
