მარტო ვზივარ აივანზე და ვუყურებ ამ უაზროდ დაპროექტებულ შენობას რომელსაც არცარაფერი ამშვენებს გარდა შიგნით მცხოვრები ადამიანებისა.
უცებ აივნის კარები იღება და კარებში შემოსული პიროვნება გვერდით მიჯდება.
- რა გჭირს? - ისე მეკითხება თითქოს ვიცოდე, ან ისე თითქოს ეს მისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი იყოს.
- არც არაფერი - ვუღიმი და თავს ისევ მუხლებში ვაბრუნებ.
- ისევ მატყუებ - მე არასდროს მომიტყუებია არავინ.
- პიროვნების გაორება მაქვს
- მაშინებ - ჰაჰ მეცინება
- შენთვის უბრალოდ მეოცენებე! სასიამოვნოა... - - ვუღიმი და ცას ვუყურებ.
- ნუ მაცინებ. სიტყვა მეოცნებეს მნიშვნელობაც კი არიცი!
- გაიღიმე გიხდება - ისევ ვუღიმი და თვალებს ვხუჭავ.
- ...
- მეოცნებე ეს არის ადამიანი რომელიც ხატავს იმას რაც არარსებობს, ფიქრობს იმაზე რაც არასდროს მოხდება, წერს იმას რაც გამოგონილია და ყვება იმას რაც არ მომხდარა. - თავს მისკენ ვატრიალებ და თვალებში ვუყურებ.
- ეს შენ ხარ?
- არა მე უბრალოდ წარმოსახვა ვარ ჩემი თავისთვის.
- მეოცნებე ხასიათი მახასიათებს მაშინ.
- შენ არასდროს არაფერი დაგიწერია.
- და შენ?
- შენ ახლა მე გწერ, ახლა ამ წამს ჩემს ნაწერში შენ საუბრობ, და გგონია შენს თავთან? შენ მე მესაუბრები, მე მიზიხარ გვერდით და მე მიყურებ.
- ასე შეგიყვარდი?
- გაქრი! - და წამში გამოსახულება და პიროვნება ქრება რომელიც არც არასდროს აღმოჩნდებოდა იქ.
