Ünlü olmak için doğduğumu düşünürdüm küçükken. Sesimin tanrılar tarafından bir amaç için bahşedildiğini ve o televizyonda gördüğüm insanların bir gün adımı duyduklarında saygıyla eğileceğini hayal ederdim. Annem bir gün ünlü olacağımı ama bunun için çok çalışmam gerektiğini söylerdi çocuk aklımı geçiştirmem için. Belki de ortaokuldaki berbat notlarımdan sıkıldığı için böyle diyordu.
Lisede müzik bölümünde okumaya başladığımda hayattaki amacıma ulaştığıma kendimi inandırmıştım. Ülkenin en iyi sanat üniversitesine geçeceğimi kesin görür gibiydim. Sınıfımda kendime rakip gördüğüm kimse yoktu. O seçmeleri sadece ben geçebilirdim.
Seçme günü geldiğinde ne kadar heyecanlandığımı hatırlıyorum. Ona rağmen çok iyi bir performans sergilemiş ve jüriler tarafından iltifat yağmuruna tutulmuştum. Her okuldan sadece bir öğrencinin bu üniversiteye alındığını biliyordum ve benden önceki öğrencilerin her şeyi ellerine yüzlerine bulaştırdığının farkındaydım.
Sonuçların açıklanmasına 5 dakika kala lavoboya doğru giden koridordaydım ve gördüğüm görüntü beni olduğum yere çiviledi. Park Jimin'in babası jürilerden birine yüklü miktarda bir para veriyordu. Beni görmediler, yaptıkları sahtekârlıkla çok meşgûldüler.
Park Jimin üniversiteye seçilen tek öğrenci olarak liseden mezun oldu.
5 yıl sonra bir ödül töreninde yan yana duruyor ve sonuçların açıklanmasını bekliyorduk. İkimiz de yılın şarkısı kategorisinde adaylık kazanmıştık. Ödülü ben kazandım çünkü artık Park Jimin'in yerine para ödeyecek babası yanında değildi.
Ona gülümserken onun yüzündeki gülümsemeyi görmek beni sinir etmişti. Üzülmesi gerekiyordu. Bana doğru gelip kulağıma eğildiğinde ne diyeceğini merakla bekliyordum.
"Sanat okulunu da kazanamadığına göre bu kazandığın en büyük şey olsa gerek. Jeon Jeongguk. Senin adına üzüldüm, o zamanlar sesin ölmek üzere olan bir akbaba gibiydi." Ve beni sahnede öfkeden deliye dönmek üzere bırakıp gitti.
Park Jimin'den nefret ediyordum.
Hemen okuyun yorum yapın bölümleri atayım. Görüşmek üzere!!!
