NEMESİS

GİRİŞ

Hiç kararsız kaldığınız oldumu? benim oldu işte tamda o anlardan biri kalbim hep kalmayı seçti. Mantığım ise gitmemi bu duyguyu ikinci kez yaşıyordum. Biri ondan sonraydı. Peki ya şimdi ne yapmalıydım önümde sadece iki seçenek vardı.
Gitmek veya kalmak.
Ben hep mantıklı olanı seçerdim ama şimdi mantık yoktu iki yolun sonuda bok çukuru. Hâlâ sıcak olan kahvemden bir yudum alırken karşıdan bana doğru gülümseyerek gelen Dağhana baktım. Belki aylarca onun yanında olmasaydım her şey farklı olabilirdi.
Yüzüme yerleştirdiğim artık maske olan gülüşten yararlanarak Dağhana baktım. Karşıma oturdu.
"İyimisin?"
Başımı onaylarcasına salladım.
"Peki, bugün okulu ekelim ne dersin?"
"Aslında iyi olur. Birşeyler yapmaya ihtiyacım var."
"Hadi" dedi ve ayağa kalktı. Onunla gidecektim son kez.
Gülümseyerek elini uzattı ve hala takındığım o gülümseme ile sıcacık elleriniz son kez tuttum.
Aslında bu ellerde, bu gözlerde ve bu tende herşeyi bulabilirdim ama istemiyordum. İhanet etmek istemiyordum. Bana güvenmemesi gerekiyordu mutlu olması için. Bu masalın başrolü ben değilim.