"babam hiçbir şey bilmiyor, bir hırs-" aniden kolumdan çekilip bir odaya sokulduğumda karşımdaki bedene çevirdim bakışlarımı. Beni kendisi ile duvar arasına almıştı yine.
"bana hırsız demeyi kes!" diye bağırdığında kaşlarımı çattım. "hırsız değil m...
Günlerdir kafamda dönüp duran düşünceler beynimi kanatıyorlar, yetmiyor bir de ağrımasına sebep oluyorlardı. Bir tablet ağrı kesiciyi bitirmiştim. Kesinlikle yakında ölecektim.
Jungkook'un bana üstü kapalı cümlesini kurmasının ardından iki gün geçmişti ve ben kesinlikle delirecektim.
Ama aslında ona asla bir fırsat vermemem gerekiyordu, ona inanmıyordum. Beni kandırmıştı sonuçta o bir hırsızdı.
Jungkook beni çok kısıtlıyordu, sanki sevgilim gibiydi. Kıskanç bir sevgili. (!)
Bu sözcük beni benden alıp götürmüştü, uzun zamandır sevgili yapmamıştım. En son lise ikiye giderken yapmıştım o günden beridir de hiç düşünmemiştim böyle bir şeyi.
Yok, onu giyme alkyone, yok oraya götüremem seni alkyone, yok şu alkyone yok bu alkyone. Babama bu adamdan bahsedecektim ve işten attıracaktım. Kesinlikle bunu yapacaktım.
Gözlerimi kısıp babamın odasına ilerledim ve kapıyı tıklatıp içeriye girdim. Çalışma odasıyla yatak odasının arasında sadece bir kapı vardı, çalışma odadının kapısını açıp içeriye girdim.
Beni fark etmemişti, her zamanki gibi.
"baba?"
Başını kağıtların arasından kaldırıp bana baktı.
"ah, kızım. Ne için gelmiştin?"
Gözlerimi devirdim.
"baba, sana bir şey söylemek istiyorum." dediğimde gözlerini kıstı ve elindeki kapıdı masaya bıraktı.
"evet dinliyorum."
"ben Jungkook'un korumam olmasını istemiyorum."
"peki neden?"
Ofladım.
"beni çok kısıtlıyor, onun bana ayak uydurması gerekirken ona ben ayak uyduruyorum gibi bir şey oluyor. Saçmalık." deyip kollarımı göğsümde birleştirdim.
