I am your weakness

Prolog

Ten dzień zapowiadał się jak każdy inny, czyli standardowe zajmowanie się młodszą siostrą, czekanie aż brat i ojciec wrócą z polowania oraz planowanie naszej dalszej wędrówki. Nic jednak nie wskazywało na to, może oprócz mojego dziwnego przeczucia, które towarzyszyło mi od prawie tygodnia, że będzie miało miejsce wydarzenie, które diametralnie odmieni życie moje i mojego rodzeństwa. Wszystko zaczęło się, gdy słońce było w najwyższym punkcie na nieboskłonie. Moim głównym powodem do niepokoju był fakt, że brat wbiegł do naszego namiotu i od razu kazał nam uciekać, a co gorsza był sam. Nie powiem, że takie sytuacje się wcześniej nie zdarzały, ale zazwyczaj odbywało się to o wiele spokojniej. Kierowana intuicją chwyciłam schowany na wszelki wypadek miecz, a łuk i kołczan z zapasem strzał przewiesiłam przez ramię. Między mną a Lukasem różnica wieku wynosiła trzy lata, natomiast Mira była młodsza ode mnie zaledwie o rok, jednak nie zmieniało to faktu, że obydwoje czuliśmy się za nią bardzo odpowiedzialni, więc nie do pomyślenia było, aby pozwolić jej walczyć, z jak się okazało, łowcami, którzy uważali nas za niepowtarzalne niebezpieczeństwo. Rozumiem, że w przeszłości nasza matka bawiła się czarami i narobiła drobnego zamieszania w wielu okolicznych wioskach, ale nie oznaczało to, że my jesteśmy tacy sami. Przyznaję, próbowałam rzucać jakieś drobne czary, które nie zawsze wychodziły, w końcu nie miałam się od kogo uczyć, ale żeby nas od razu skazywać za lekkie wahania pogodowe, które czasem wywoływałam to już przesada. Najważniejsze co musieliśmy w tamtej chwili zrobić, to wydostać się z tej strefy śmierci i to jak najszybciej. Siostrze kazałam biec ile sił do gęstszej części lasu, gdzie trudniej będzie ją trafić, a ja w tym czasie ruszyłam na przeciwników z uniesionym mieczem. Nigdy jednak nie zapomnę bólu, jaki poczułam w okolicy brzucha, kiedy jeden z przybyszów rzucił we mnie ostro zakończoną włócznią.