Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 62ο

Ξύπνησα σε έναν διαφορετικό χώρο. Ο ήχος του καρδιογραφήματος είχε πάψει και αυτό με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου. Βρισκόμουν σε ένα υπνοδωμάτιο που καθώς το παρατηρούσα άρχιζα να καταλαβαίνω ότι μου είναι γνωστό. Μόνο μια ματιά στην πολυθρόνα δίπλα στο κρεβάτι και ήξερα που ήμουν. Γύρισα το κεφάλι να την κοιτάξω, έτοιμη να αντικρύσω την νεκρή κοπέλα που βρισκόταν σε εκείνο το σημείο, μια κοπέλα που με στοίχειωνε μόνο ως εικόνα και πρόσφατα απέκτησε υπόσταση. Η Έμμα. Μόνο που δεν ήταν εκεί.

Ξεροκατάπια ενώ το βλέμμα μου μαγνητίστηκε την επόμενη στιγμή από ένα αχνό φως που περνούσε μέσα από την χαραμάδα της πόρτας απέναντί μου. Έμοιαζε ξένο σε αυτό το περιβάλλον. Εκείνο ήταν ζεστό, φωτεινό, ενώ εδώ ήταν σκοτεινά, παγωμένα. Δεν μπορούσα να μην το ακολουθήσω, παρόλο που στο μυαλό μου υπήρχε ο φόβος ότι δεν θα είχα καλή κατάληξη.

Με το που γύρισα το πόμολο το φως χάθηκε. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου μερικές φορές για να προσαρμοστούν στο σκοτάδι που απλωνόταν μπροστά μου. Προσπάθησα να μην χάσω την αυτοκυριαρχία μου από τώρα. Έτρεμα από το κρύο και ένιωθα την ανάσα μου να σχηματίζει συννεφάκια κοντά στο πρόσωπό μου και έτσι τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το σώμα μου. Ξάφνου η λάμψη που πριν λίγο είχα δει στην πόρτα του δωματίου εμφανίστηκε σε εκείνη απέναντί μου. Μέχρι να φτάσω εκεί εκείνο άλλαξε θέση και προχώρησε πιο δίπλα. Άνοιξα γρήγορα την δεύτερη πόρτα αλλά χάθηκε ξανά και το εσωτερικό ήταν πίσσα σκοτάδι. Μεταφερόταν από δωμάτιο σε δωμάτιο ακολουθώντας κάποιο μοτίβο και έπειτα χανόταν για να ξαναεμφανιστεί στην επόμενη πόρτα.

Με οδηγούσε μακριά από το δωμάτιο που είχα ξυπνήσει ώσπου συνειδητοποίησα πως ήταν αδύνατον να υπάρχει τόσο μακρύς διάδρομος. Όχι, στα όνειρά μου. Έτσι αντί να αγγίξω το επόμενο πόμολο γύρισα έτοιμη να δω τις πόρτες που είχα προσπεράσει, αλλά... υπήρχε ένα θέμα. Βασικά δεν υπήρχε τίποτα. Πίσω μου όλα είχα εξαφανιστεί. Το μαύρο είχε καταπιεί τα πάντα και σε λίγο θα κατάπινε και εμένα. Αν δίπλα μου βρισκόταν ένας καθρέφτης ξεκάθαρα θα μπορούσα να δω το δέρμα μου να στραγγίζει από χρώμα, καθώς αυτό χανόταν όπως όλα γύρω μου. Επέστρεψα ξανά μπροστά αλλά τώρα πια το μαύρο είχε πνίξει όλο τον χώρο.

Δεν νομίζω ότι μπορούσα να συγκρατηθώ για πολύ ακόμα. Ήδη κάθε μου αναπνοή γινόταν πιο βαθιά, ήδη η υπομονή μου χανόταν, ήδη το σκοτάδι έμπαινε στα πνευμόνια μου και με έπνιγε μειώνοντας τον αέρα. Έκανα μια στροφή γύρω από τον εαυτό μου ψάχνοντας μια διέξοδο. Όχι μια πόρτα, ούτε ένα παράθυρο, κάτι αληθινό, να πιαστώ και αν φύγω μακριά από αυτή την τρέλα. Ίσως να ήταν εκείνη η σκάλα. Την στιγμή που σταμάτησα και κοίταξα στο σημείο που το κενό κυριαρχούσε τώρα πια μια σκάλα ξεδιπλωνόταν με τα σκαλιά της να χάνονται πάνω από το κεφάλι μου.