She Came Back

Hoofdstuk 60: Betrapt in de leegte

Ik schiet naar boven, steeds hoger, omringd door het witte licht. Ik kan niets anders zien dan dat. Dan eindelijk na wat het voelt als wel een paar minuten land ik met een harde knal tegen iets aan. Logica zou je zeggen dat het een soort plafond zou moeten zijn, maar zo voelt het niet. Ik wordt niet meer hoger de lucht in geschoten, en ik voel geen druk meer die mij op één plek houdt zodat ik niet weer naar beneden zou vallen. Roerloos blijf ik stil op mijn rug liggen met wijd opengesperde ogen. Ik ben nog te gedesoriënteerd en te angstig om me durven te bewegen.

Al snel hoor ik vage geluiden om mij heen, fluisteringen... maar onverstaanbaar. Ik zou graag kunnen zeggen dat ik mij in een witte ruimte bevindt, maar het lijkt te groot voor een ruimte, laat staan een gebouw, kamer of zaal. Het lijkt leeg en oneindig. Als ik dan enigszins weer bij zinnen komen schiet er gelijk één naam in mij binnen; Eleios. Ik heb een vaag gevoel dat hij hier zou moeten zijn. Ik durf het haast niet te denken, maar mijn theorie gaat er vanuit dat hij je ergens naartoe zou moeten begeleiden nadat je sterft. Ik sta dan langzaam op, maar als ik weer even naar beneden kijk lijkt het of als de substantie waar op sta niet bestaat. Geen vloer. Geen muren. Geen plafond. Leegte...

Als ik dan om me heen kijk zie ik andere mensen, maar niet zomaar mensen; net als mij lijken ze doorzichtig en vaag. Ze bewegen doelloos rond als of ze niet weten wat ze moeten doen. Het geeft mij een erg ongemakkelijk gevoel. "E-excuseer...!" Spreek ik dan, "heeft toevallig één van jullie Eleios gezien...?" vraag ik hen met een moeilijke blik. Niemand beantwoord mijn vraag, maar ik hoor dat de fluisteringen iets meer verstaanbaar worden. Ik kan er maar één ding  uithalen; Eleios. Ze fluisteren allemaal zijn naam. De meeste klinken emotieloos, maar bij anderen klinkt de naam vragend, smekend of zelfs wanhopig.

"Ja... alsjeblieft...! Ik heb hem nodig..." Smeek ik de schimmen, maar het lijkt wel als of ze mij niet kunnen verstaan of dat het niet bij hen doordringt. De angst en de zenuwen nemen het in mijn lichaam en geest weer over; wat nu? Wachten zij ook op Eleios? Zit ik hier nu voor altijd vast? Ik begin mezelf met de schimmen te vergelijken, en toch kan ik een enkel verschil vinden; ze hebben geen kleur meer, ze zijn grijs en grauw geworden. Dat is bij mij niet het geval. Ja, ik lijk doorzichtig en de kleuren van mij lijken verbleekt en wazig, maar ze zijn nog wel te zien. Zullen die van mij in de loop der tijd ook wegvagen...? Is het nog te redden...?

Ik besluit om de proef op de som te nemen, al is dat wellicht niet op de handigste manier, maar iets beters kan ik niet verzinnen dan beginnen met het rond te rennen tussen alle schimmen door, een willekeurige kant op. Steeds roep ik Eleios zijn naam, elke keer steeds wat harder. Ik ren maar door, en uiteindelijk kom ik op een punt waar ik slechts alleen nog zijn naam op mijn aller hardst het wanhopig uit krijs. Op een gegeven moment hou ik zelfs daarmee op en ik laat mezelf door mijn knieën zakken. Ik wist niet zeker of het mogelijk was, maar blijkbaar kan ik nog steeds huilen als schim zijnde, en de eerste paar tranen beginnen te vallen. "Het spijt me..." Zeg ik smekend ik tegen het niets, maar toch doe ik als of Eleios mij kan horen. "maar alstublieft... alstublieft laat me niet hier achter..."

Na een hele ellendigheid waarvan ik nooit zou kunnen schatten hoe lang het precies duurde, hoor ik de schimmen opeens luider worden, met z'n allen tegelijk. Ze spreken weer dezelfde naam, maar helderder, luider! Eerst ben ik nog in een te groot stadium van een overweldigd gevoel om er hoop in te zien, totdat er een paars en goudgeel licht een entré in het oneindige wit maakt. Vanuit mijn ooghoeken kan ik het zien. Ik til langzaam mijn hoofd op maar voor de rest blijf ik stil op mijn knieën zitten. Niet veel later galmt er een donderende, luide, woeste en strenge stem van het licht af;

"IK BEN OP ZOEK NAAR MIJN PEETZOON, BART, KOM NAAR VOREN EN WEL NU METEEN."