Slave //(Hyunjin×Jeongin)

0.6 *Yoon Bae*

[Jeongin'in ağzından]

Eve her ne kadar gitmek istemesemde gitmek zorundaydım. Bu olanlara karşı direnmek zorundaydım.

Eğer annem öğrenirse başka eve taşınmak isterdi. Bu da gayet masraflı olurdu. Daha ilk günden kötü olduğunu söyleyemezdim. Eğer söylersem herşey daha da kötü olurdu.

Hyunjin'i okul çıkışında görmemiştim.
Beraber gidelim diye de mesaj atmamıştı. Bende eve tek gitmeye karar vermiştim.

Anlamıyorum Hyunjin neden böyle?
Ben ona ne yaptım?

Eve gittiğimde kapıyı annem açmıştı. Göğsümdeki yaralar canımı çok acıtıyordu. Ama anneme belli etmeyecektim. Edersem çok üzülürdü.

Annem beni sarıp sarmalayıp durdu.

"Üstünü çıkar gel. Yemek hazır."

Yemek deyince ışıktan daha hızlı bir şekilde koşarak üst kata çıkıp eşyalarımı bıraktım.

Annem
"Oğlum başlamadan önce şu tepsiyi Hyunjin'in odasına götürsene. Ben yemekleri servise koyacağım."

İtiraz edemedim. Ama gitmekte istemiyordum. Pek iyi bir fikir değildi. Ama anneme ne diyecektim.
'anne hyunjin beni yaraladı. Sen götür mü?'

Elime tepsiyi aldım. Ondan korksamdan bunu yapmak zorundaydım.

' güçlü ol Jeongin.'

Yavaşça merdivenleri adımladım. Bu sefer gerçekten gözü döner diye korkuyordum. Neler yapabileceğini görmüştüm sonuçta. Tekrar o acılara katlanmak istemiyordum.

Odanın kapısına geldiğimde derin bir nefes aldım.

Bu sefer kapıyı tıkladım.
"Gir." Emrini bekliyordum.
Fakat bu sefer kapıyı açan Hyunjin'di.

Çok üzülmüştü sanırım. Gözleri şişmiş ağlamaktan sanki.

Gittikçe geriliyordum. Tekrar beni bıçaklarsa...

Elimdeki tepsiyle beni içeri çekiştirdi.
Tepsiyi elimden alıp masaya koydu.

Elini boğazımın hizasına getirince beni boğacak zannedip ellerimi kendime siper edinmiştim. Refleks olarak ona bağırdım.

"Yapma!"

Hyunjin daha çok ağlamaya başladı.
Ellerine baktı. Göz gezdirdi. Ellerini saklamaya çalıştı.

Sonra birden durdu ağlaması.
Gerçekten piskolojisi bozuktu.
Üzerime gelmeye başladı.

"Gelme üzerime gelme!"

Gözlerimi sımsıkı kapattım. Gözlerim dolmuştu. Ama bu sefer evdeydik kendimi koruyabilirdim.

Hyunjin gömleğimin düğmelerini açmaya başladı.

"Bana zarar verme yalvarırım."

Hyunjin'de ağlamaya başlamıştı.
Bana zarar verebileceği hiçbir alet yoktu elinde ama korkuyordum.

Hyunjin teker teker düğmeleri açtığında ise yaralarıma göz gezdirdi.

Hala ağlıyordu.

"Hayır hayır. Tanrım lütfen benim yapmadığımı söyle."

Titreyen titreye alerken ona çaresiz bir bakış atıp maalesef anlamında kafamı salladım.

Hyunjin ellerine baktı.

"Aissh lanet olsun!

Bağırıyordu Hyunjin. O da bilinçli yapmamıştı.

Gömleğimi iliklemeye başladım.