She Came Back

Hoofdstuk 61: Een enkele weg terug

De stem echoot nog een paar seconden door, maar daarna volgt een ijzige stilte. Langzaam sta ik op en draai ik mij om richting het licht dat van Eleios afkomt. De schimmen willen mij er eerst niet zo makkelijk door laten, maar Eleios hoeft maar één enkel gebaar te maken met zijn armen en ze worden allemaal aan de kant geduwd waardoor er een gespleten doorgang komt recht naar hem toe. Ik loop door de doorgang naar hem toe terwijl ik hem niet durf aan te kijken. Wanneer ik voor hem sta krijg ik een brok in mijn keel. Ik wil hem zeggen dat het me spijt, zo, zo erg... maar ik zwijg, het lukt me niet om de woorden uit te spreken. Eleios legt dan een hand op mijn waardoor mijn hele lichaam zich inspant van de zenuwen... hij kan mij aanraken? Hij zucht spijtig, en daarna zijn we opeens binnen een oogopslag op een totaal andere plek. Mijn ogen worden groot door een hele hoop gevoelens mij in één keer overspoelen. Gelijk voel ik alles weer; de grond, lucht, mijn eigen lichaam...

Eleios merkt dat ik bijna wegzak en vangt me op, maar tot mijn eigen verbazing voelt hij zelf ook helemaal niet zo stevig. Ik kuch zwakjes terwijl Eleios zichzelf langzaam door zijn enkels laat zakken en dan op zijn knieën op de grond gaat zitten. Doordat ik nog door hem wordt vastgehouden wordt ik ook meegetrokken naar de grond, waarna ik ook op de grond ga zitten met mijn benen uitgestrekt voor me uit. Eleios heeft nog even zijn handen op mijn schouders om er zeker van te zijn dat ik niet achterover val, maar al gauw hou ik mezelf in positie door wat voorover te leunen en mijn handen zo stevig mogelijk op mijn knieën te leggen. Ik voel me misselijk en een beetje buiten adem, maar uiteindelijk heb ik het gevoel weer dat ik kan spreken. "H- ...het spijt me-" Zeg ik zacht en half stotterend.

Het blijft even akelig stil, maar dan antwoord Eleios in een moeizame stem. "Ik weet het... ik hoorde het in de schim... ik kreeg al een ernstig gevoel toen jij enterde, gelijk een gevoel dat er al iets mis was, en daarna hoorde ik je smeken..." Legt hij uit. Ik frons en krijg een bezorgde blik op mijn gezicht; waarom is Eleios opeens zo vermoeid? Wat is er met hem aan de hand? Dan kijk ik pas goed om me heen; een prachtig landschap belicht door een stralende zon, eilanden die zweven midden in de lucht, waar water in een rechte lijn naar beneden van rivieren en watervallen afgiet en planten aan hangen. Prachtige bergen om mij heen en recht voor mij een elegant maar toch bescheiden paleis waar vanuit het midden een baken van licht straalt. Toch lijkt er iets mis; de lichtstraal lijkt vervaagd, niet zo stralend en helder meer als die waarschijnlijk zou moeten zijn...

"E-Eleios... wie waren al die mensen...? Die schimmen...?" Vraag ik voorzichtig, bijna in een fluister stem. Heel even kijk ik hem aan; Eleios heeft een moeilijke blik waarbij zijn mondhoeken naar beneden staan en zijn ogen stralen geen krachtige blik meer uit zoals hij dat wel altijd had elke keer dat ik hem had gezien. Hij lijkt kwetsbaar. Verder is het stil in het rijk der Elementos; je kan geen dieren horen, vogels die fluiten of insecten die zachte geluiden maken op de achtergrond, enkel de wind die soms een argwanend geluid maakt wanneer het door het paleis heen tocht.

"Dat waren zielen van mensen, Bart... zielen van mensen die nog een plek in het hiernamaals nodig hebben. Na een groot gevecht met Hellios ben ik verzwakt, velen denken dat het mijn dood is geweest, en dan was het ook... bijna. Ik heb daarna geprobeerd om de tijd te nemen om weer op kracht te komen. Dat lukte voor een tijdje totdat jij in het bezit kwam van de Ragftagar wand en Diana elektroshocktherapie onderging. Het gebeurde op dezelfde avond; puur toeval..." Eleios schraapt even zijn keel voordat hij verder praat. Ik luister aandachtig naar elk woord dat hij te zeggen heeft.

"Ik moest actie ondernemen; als jij de wand gewoon zou gebruiken zou je sterven, en Diana zou al haar laatste humaniteit verliezen en uiteindelijk hetzelfde lot ondergaan maar dan in het psychiatrisch ziekenhuis... daarom heb ik haar een visoen gegeven en bij haar de kaart onder haar kussen gelegd. Dat die dokter de volgende ochtend na het ontbijt vergeten was haar deur op slot te doen is ook mijn werk geweest na wat gesleutel met het magisch manipuleren van wat het menselijk brein betreft. Ik heb ervoor gezorgd dat ze heeft kunnen ontsnappen om naar je toe te gaan. Als ik sterk genoeg was dan had ik zelf jou je geneesmiddel moeten gegeven... maar in plaats daarvan heb ik jou deze taak moeten geven. Het spijt mij daarvoor, om je met zoveel last te hebben opgezadeld, zoveel pijn en moeite... en dan alleen om je te laten zien dat het voor niks is geweest-"

Ik sta dan abrupt op ook al maakt dat mij best wel duizelig en hierbij onderbreek ik Eleios; "Nee! Het is toch niet te laat... toch? U heeft mij daar weggehaald, uit de schim! Als enige, tussen al die anderen... waarom zou u dat anders gedaan hebben...?" Ik probeer zelfverzekerd over te komen, maar het komt er toch paniekerig en bezorgd uit. Ik snap het ook gewoon niet niet meer. "Ik kan u trots maken! Met uw hulp kan ik het nog halen, e-en ik weet dat... dat ik u diep teleurgesteld heb maar alstublieft... geef me nog een kans... eentje maar..."

Eleios kijkt op en kijkt mij dan recht in mijn ogen aan. Zijn blik is vaag, ik weet niet wat hij nu gaat zeggen. "Er is nog één mogelijkheid... ik wist niet dat je die wilde... na al dit..." Verteld hij in een zachte stem. Ik kijk hem aan, mijn blik is nieuwsgierig. "Iemand die gestorven is weer levend terugsturen kost heel veel kracht... kan ik je vertrouwen?" Ik knik langzaam.

Eleios glimlacht zwakjes en niet lang daarna wordt het opeens donkerder, wolken beginnen te sluimeren voor de zon en er trekt een mist op waarvan ik niet zou kunnen weten waar die precies vandaan is gekomen. "Mooi... het ga je goed, Bart... maak me trots, ik kan alleen terugkeren als jij je missie volbrengt... mijn lot ligt nu in jouw handen..." Zegt hij vaag, daarna gaat hij languit op de grond liggen. Het moet een paar seconden bij mij doordringen voordat ik pas realiseer wat hij aan het doen is.

"W-wacht... wat?! Nee! Eleios wat heeft u zojuist gedaan?!" Ik ga op mijn knieën naast hem op de grond zitten en ik pak hem bij zijn schouders beet. "U offert uzelf toch niet op voor mij?! U bent de oppergod van Midisti, d-... dit kan niet! Dit kunt u echt niet maken! Wie de fuck ben ik in- in tegenstelling tot u -een OPPERGOD-" Roep in zijn gezicht vol paniek, maar hij lijkt zijn keuze al geaccepteerd te hebben en kijkt me enkel met een rustgevende blik aan.

"Deze nacht zal Eclypsa een visioen van mij krijgen... ze weet je te vinden... het zal ontzettend zwaar worden, ik kan niet je tijdslimiet vergroten... succes..." En dat waren Eleios zijn laatste worden voordat zijn lichaam opeens zelf ook opgaat in rook en daarna meegaat in de mist. Ik heb niet veel tijd om alles tot me door te laten dringen voordat alles weer wazig begint te worden. Alles wordt weer vervangen door het bekende witte licht en uiteindelijk zak ik zo door de grond.

Zo begin ik te vallen.