TILL DEATH
First time publishing a one shot.
Na post ko na to sa Facebook, gusto ko lang ilagay dito so, yun. Hindi naman ako nag e-expect na may magkakagusto nito at magbabasa nito. Nagbabakasakali lang.
I want a ring. Yan lang yung hiling ko sa kanya pero hindi niya maibigay. Just a simple ring para patunay na kami nga talaga hanggang sa huli, ngunit hindi niya man lang maibigay yun sakin. Is it really that hard to do?
Isang simpleng hiling ko, hindi man lang niya mapagbigyan. Instead of giving me a ring, he would always give me flowers, chocolates and bears. Aanhin ko naman yun? I don't need those sh*ts! What I need is a ring! A RING! Upang tuluyan na siyang mapasakin at wala nang kawala pa. Halos pitong taon na kaming magkarelasyon at ngayon lang ako nag demand nang ganito. Ngayon lang ako atat na atat na makasal sa kanya, pero parang wala lang sa kaniya. Madali lang ba talaga akong baliwalain? Madali ba akong iwanan?
Tuwing monthsary namin nag-e-expect akong magpo-propose na siya sakin but I always ended up being disappointed. I pity myself, palagi nalang akong umaasa at nagbabakasakali and end up getting hurt and broken.
Ilang taon pa ba ang aantayin ko? 15 years? 20? Or maybe forever? What did I do in my past life to deserve this? Do I really deserve this? It seems like napipilitan na lang siyang pakisamahan ako. Did he changed? Or was it me who changed?
"Hon!!" I knew that smell.
"Hon, sorry I'm late."
"You don't need to say sorry. Sawa na ako sa kaka-sorry mo, wala ng bago."pagtataray ko.
"Hon naman, wag ka nang magtampo. May inasikaso pa kasi ako kanina kaya natagalan ako sa pagdating."
"Sa totoo lang, pagod na ako. Kaya pwede ba! Itigil mo na iyang mga bulok mong palusot! Sawa na ako! Nakakaumay ka nang pakinggan! Lagi nalang, lagi ka nalang late at walang oras sakin! Pagod na ako, okay?"
"Hon—" sinubukan niya akong hawakan pero lumayo ako.
"Pagod na pagod na ako sa kakaintindi sayo! Ni hindi mo man lang pinagbibigyan ang kaisa-isang hiling ko! Gusto ko lang naman na makasal sayo dahil natatakot akong maagaw ka sakin. Mahirap bang intindihin yun? Mas mabuti pa sigurong tapusin na natin to." Sabay punas sa luha ko at tayo. Nagsimula na akong lumakad nang bigla siyang humarang sa harap. Umiiyak siya.
"Hon naman, wag ganito oh. Sorry kasi lagi akong late. Yung hiling mo promise tutuparin ko yung para sayo. Ito hon oh! Bear regalo ko sayo kasi 7th Anniversary natin ngayon diba? Hon wag ka nang magalit ha? Bati na tayo!" Napaiwas lamg ako ng tingin. Bear. Na naman.
"Ayoko na nga diba? Andami ko na niyan sa bahay, at ito?" Kinuha ko yun at pinagtatapak-tapakan. "Sawa na ako dito! Teddy bear nalang palagi! Ayoko na nito! Ayoko! Ayoko na!" Sinipa ko ito palayo sakin at nagsimula nang lumakad. Naalibadbaran ako pag nakikita ko yun.
Nakakailang hakbang palang ako nang mapalingon ako sa gawi niya at isang pangyayari ang nagpaguho ng mundo ko.
No.. No... No....
"HON!!!!!!!" mabilis pa sa alas kwatrong napatakbo ako pabalik at dinaluhan siya.
"Hon! Hey! Wake up!" My tears started to fall.
"You can't just leave me like this!" He finally opened his eyes
"H-hon.. Look up.. In sky." Tumingala ako at napasapo sa bibig. I didn't expect this. Fireworks forming words.
