"Μπριτζετ" χαμογελαει καθως με πλησιαζει.
"Εισαι πολυ ομορφη, το ξερεις;"
"Δεν θα χωρισουμε ποτε"
"Με εμπιστευεσαι, ετσι;"
"Γιατι ακους αυτους, ενω θα επρεπε να ακους εμενα;"
"Φιλοι;"
"Γεια σου, με λενε Μπριτζετ"
"Μπριτζετ"
"Μπριτζετ"
"Μπριτζετ"
"Μπριτζετ!"
Ανατριχιαζω και κουναω το κεφαλι μου. Μετακινω τα ματια μου στο ατομο που με φωναξε και παρατηρω τη γλυκια εκφραση του.
"Εισαι καλα, μωρο μου; Χαθηκες στις σκεψεις σου για λιγο" λεει ο Κεβιν και χαϊδευει το μαγουλο μου.
Μενω ακινητη για λιγο και τον κοιταω κενα. Κουναω ακομα μια φορα το κεφαλι μου. Χαμογελαω.
"Ναι. Μια χαρα. Απλα κατι θυμηθηκα" δικαιολογουμαι.
Εκεινος χαμογελαει και σκυβει, για να μου αφησει ενα πεταχτο φιλι στο στομα.
Ναι. Κατι θυμηθηκα.
[ . . . ]
"Μπριτζετ, εχει δημιουργηθει ομαδα θεατρου! Το ηξερες;" λεει ενθουσιασμενη η κολλητη μου και γυριζω το κεφαλι, για να την αντικρισω.
"Οντως; Παμε να γραφτουμε!" λεω, εξισου ενθουσιασμενη.
Μα δεν ειμαι ενθουσιασμενη.
Θα ημουν, αλλα εκεινο το περιεργο deja vu που βιωσα πριν λιγο δεν λεει να φυγει απ'το μυαλο μου.
Τρεχουμε μεχρι την αιθουσα πολλαπλων χρησεων και μολις φτανουμε, αντικριζουμε την πιο αγαπημενη καθηγητρια του σχολειου, πισω απο ενα τραπεζι, με ενα χαρτι μπροστα της.
"Κυρια Τζοσον! Θελουμε να γραφτουμε στην θεατρικη ομαδα!" αναφωνει η Τζενη μολις φτανουμε κοντα της.
Δεν παιρνω μερος στη συζητηση, απλα καθομαι και παρακολουθω την κολλητη μου να μιλαει γεματη εξαψη και να κουναει τα χερια της πανω κατω, για να δωσει εμφαση στα λογια της.
Στο τελος, η κυρια Τζοσον γυριζει το χαρτι αναποδα και μας δινει ενα στυλο. Η κολλητη μου βαζει το ονομα της και μου δινει το στυλο για να κανω το ιδιο.
"Τελεια!" την ακουω να λεει. "Ποτε αρχιζουμε, κυρια Τζοσον;"
"Πιθανοτατα, απο αυριο. Θα ερθω εγω στην ταξη σας, για να σας φωναξω" ενημερωνει με ενα χαμογελο.
"Ευχαριστουμε!"
Παμε να φυγουμε, ομως, καθως γυρναω, σταματαω αποτομα. Παραλιγο να πεσω πανω σε καποιον. Παραλιγο.
"Προσεχε λιγο, Μπριτζετ"
Ε, οχι.
Σηκωνω το βλεμμα μου. "Δεν φταιω εγω αν κολλας απο πισω μου, Ντειβιντ" παιζω με τις κορες των ματιων μου.
Χαμογελαει αυταρεσκα και κανει ενα βημα στο πλαι, αφηνοντας μου χωρο να περασω.
Του χαμογελαω ειρωνικα και πρχωραω προς την κολλητη μου, η οποια ειναι λιγα μετρα μακρια και με κοιταει με ενα πονηρο βλεμμα.
Την αγριοκοιταζω και, εκεινη τη στιγμη, τα ποδια μου μπερδευονται μεταξυ τους και περιμενω μια ασχημη συγκρουση με το πατωμα.
Τωρα βρηκα να ειμαι ατσουμπαλη;
Μπροστα του;!
Ενα δυνατο χερι με συγκρατει απο τη μεση και η ανασα μου κοβεται στα δυο. Με σηκωνει παλι στα ποδια μου και ενωνει τα σωματα μας.
Νιωθω τη γυμνασμενη κοιλια του, μεσα απο το πουκαμισο μου, στο δερμα της πλατης μου και παιρνω μια βαθια ανασα.
"Οσο ατσουμπαλη ησουν και τοτε" γελαει στο αυτι μου και γινομαι κατακοκκινη.
Του χωνω μια αγκωνια στην κοιλια, αναγκαζοντας τον να με αφησει, και απομακρυνομαι γρηγορα απο κοντα του.
"Αυτο ειναι το ευχαριστω που σε εσωσα;" φωναζει απο πισω μου.
"Ναι, προσεχε ηρωα, μη μας παθεις τιποτα" ειρωνευομαι, χωρις να γυρισω να τον αντικρισω.
Μολις φτανω στην κολλητη μου, την αρπαζω απο το χερι και την τραβαω μαζι μου.
"Ηρεμησε, κοριτσι μου, τι επαθες;" ρωταει με ενα πονηρο τονο.
"Τζενη, σκασε" μουρμουριζω μεσα απο τα δοντια μου.
"Χμμ" λεει αλλα δεν της δινω σημασια.
Βγαινουμε ξανα στο προαυλιο και στην αλλη ακρη του βλεπω τον Κεβιν, να μιλαει και να γελαει μαζι με φιλους του. Αφηνω την κολλητη μου και τρεχω προς το μερος του.
"Μωρο μου, τι--" παει να πει, ομως πεφτω στην αγκαλια του πριν προλαβει να ολοκληρωσει.
Χωνω το κεφαλι μου στο στερνο του και μυριζω το αρωμα του. Εκεινος τυλιγει γρηγορα τα χερια του γυρω μου και με σφιγγει στην αγκαλια του.
Το χρειαζομουν αυτο. Χρειαζομουν την αγκαλια του. Ηθελα να μου υπενθυμισει τι εχω. Και τι δεν μπορω να χασω.
Δεν γινεται. Απλα, δεν γινεται.
Οχι τωρα που καταλαβα, οτι αυτο το deja vu δεν σημαινει τιποτα καλο.
------------
Αργησα λιγο, αλλα το κεφαλαιο το εγραψα:')
-Σοφ
