She Came Back

Hoofdstuk 62: De grote beseffing

Het vallen duurt wel minuten lang... ondertussen voel ik niks meer qua fysieke toestand en is mijn lichaam weer doorzichtig geworden. Uiteindelijk begin ik opeens door de wolken door land op te merken, iets waarvan ik al hoopte dat ik dat zou gaan zien. Mijn ziel moet immers weer terug mijn echte lichaam in. Terwijl ik val voel ik wel dat ik een bepaalde kant toegetrokken wordt, waarschijnlijk zodat ik niet gewoon zomaar ergens beland. Ik wordt meegetrokken en kan zowat heel het zuidelijke gedeelte van Midisti zien, een prachtig zicht... als ik nu niet te afgeleid met mijn gedachten was over wat er zojuist gebeurt is. Eleios... is... dood? Hij heeft zichzelf opgeofferd voor mij... maar waarom?! Hij kon het er ook gewoon bij laten en Diana half-godin laten worden! Ja, ik ben zijn peetzoon en ja ik ben chief van een Kingdom en ja ik heb mensen die wellicht om mij geven... maar dat compenseert toch niet tegen het bestaan van zo'n machtig en belangrijk persoon als hij?! Lang om erover na te denken heb ik helaas niet; ik zie Fenrin steeds dichterbij komen, daarna de stad, daarna een specifiek groot gebouw, daarna ik val recht door het plafond heen zonder het te breken, daarna val ik in een kamer in...

en dan schiet ik overeind uit een liggende positie in een bed, happend naar adem. Gelijk hoor ik een schrikachtige reactie door elke persoon die zich in de kamer bevindt, niet dat ik al kan waarnemen wie dat precies allemaal zijn, daar ging het allemaal veel te snel voor. Ik laat mezelf achterover vallen waardoor ik weer op mijn rug ga liggen. Ik krijg een barstende hoofdpijn en terwijl ik een beetje op adem probeer te komen begint er iemand te praten waarvan ik de stem meteen herken; Felice. "W...wa- maar hoe?!" Haar stem klinkt schor en bang, nog half-snikkend... ze heeft gehuild, ik ben bang dat ze dat nu zelfs nog steeds aan het doen is.

Als ik mijn ademhaling weer merendeels onder controle heb schieten mijn gedachtes gelijk naar Diana; dit is het moment. Ik moet het haar vertellen... over mijn limiet... over Eleios. Misschien kunnen we dan eindelijk wat beter samenwerken... ik wil het ook niet per sé, ik krijg een sterk argwanend gevoel elke keer als ik aan haar denk en wat ze betekent voor mij, maar Eleios had het zo gewild, en voor hem wil ik het nu doen; ik mag dit niet verkloten... niet nog een keer...

Ik ga weer rechtop zitten en vermijd Felice's blik even, ik heb er geen zin in nu... te pijnlijk om aan te zien ook. Ik scan de kamer en zie dan ook Jurgen; hij ziet er geschrokken uit en er is een ernstige blik op zijn gezicht. "Geloof je me nu wel...?" Vraag ik, bijna spottend. Hij fronst even maar knikt snel. "Mooi. Morgen heb ik een smid nodig, zoals je al wel wist. Bij zonsopgang verwacht ik opgehaald te worden. Ik zal bij de ingang van de troonzaal staan." Zeg ik hem, deze keer ben ik weer degene met de meer dominante positie, al ben ik net letterlijk teruggekomen uit de dood.

Ik kijk even naar mezelf en ik zie dat ik al mijn gewone kleren nog aan heb. Perfect. Dan kan ik wat mij betreft gelijk gaan; ik zwaai mijn benen zo van het bed af en sta op met kleine moeite. Misschien had ik dat iets te vlot gedaan, want even wordt mijn beeld aan de randen van mijn zicht zwart en voel ik mij duizelig, maar ik knipper gewoon een paar keer met een frons en blijf even stil staan en daardoor gaat het na een paar seconden vanzelf weer weg. Stefan -die waarschijnlijk hier is omdat hij mij samen met Jurgen hiernaartoe heeft gebracht- kijkt naar mij met een moeilijke en ongemakkelijke blik. "Ehm... weet je zeker dat je... dat je gewoon weg kan gaan...?" Vraagt hij voorzichtig.

Ik doe mijn mond open om zijn vraag te beantwoorden, maar voordat ik dat ook al maar iets kan zeggen word ik onderbroken door een nogal overstuurde Felice; "Nee," begint ze gelijk. "je was bijna dood- ...nee, je was dood! Koning Stefan kwam ons halen uit het hostel met het nieuws dat jij weg was..." Langzaam draai ik me naar haar toe met een diepe zucht en ik kijk haar in haar ogen aan. Ze lijkt erg verontwaardigd en diep gekwetst, de tranen stromen nog over haar wangen terwijl ze verder praat. "Ik was je kwijt... en nu ben je opeens terug, zonder enige uitleg, je zegt niks tegen mij -keek me niet eens aan- en nu wil je zo gewoon weer weg of als er niks aan de hand is..?!"

Ik bijt even op mijn lip en probeer te zoeken naar de juiste woorden om te zeggen, maar niks daarvan klinkt goed. Een paar seconden blijf ik weer stil, maar ik moet wat zeggen, want ik hou 't niet lang vol met de zenuwslopende blik waarmee Felice me aanstaart. "H-het spijt me... oké? Maar ik heb nu Diana nodig, ik ben oké nu. Het gaat prima, echt w-"

Ze onderbreekt me weer. "Nee. Laat ook maar. Dat zeg je altijd... altijd. Maar ik ben niet blind, Bart! Elke dag zie ik dat je jezelf beetje bij beetje meer kapot maakt... en ik wil je helpen, zo ontzettend graag... maar je blijft maar liegen tegen mij! Als je me nooit vertrouwde kon je dat ook gewoon zeggen in plaats van met je leugens te sterven recht voor mijn neus..." Zegt ze, verdriet in haar stem. Een golf van spijt gaat door mij heen, pas nu besef ik hoeveel pijn ik haar stiekem heb aangedaan. Ik krijg weer een brok in mijn keel en kan amper iets zeggen.

"Het is klaar tussen ons, als er überhaupt iets was..." En met die woorden verlaat ze de kamer.