The Superiors: Fallen (Book 6)

37: Degree of Sacrifice

A/N: Tatlong chapter dapat 'to pero tinamad na ako mag-post ng marami. Ang kalat kasi sa notif hahaha pagsama-samahin ko na lang XD (Originally, ito na yung ending sa original version, pero siyempre, may dalawang chapter pa tapos epilogue LOL) Revised pa moooore hahaha

Pero agree kayo, mas okay itong bagong version? Ako, mas gusto ko 'to, napapaiyak ko si Josef e hahaha  geh, basa.

-----

Noong bata pa si Josef, tinatanong niya ang lahat kung bakit sila iniwan ng ama niya. Na laging sinasagot ng mga nasa paligid niya na pinili sila ni Joseph Zach. At iyon ang pinakamalaking katanungan sa sarili niya noon pa man. Na kung sila pala ang pinili, bakit bigla sila nitong iniwan. Hindi lang niya inaasahan ang pagdating ng sandaling ibibigay na pala ng pagkakataon ang sagot sa kanya sa pinakamasakit na paraan.

Walang oras ang Citadel para sa kalungkutan kaya sinamantala ni Josef ang biyahe para umiyak nang umiyak sa loob ng eroplano.

Hindi niya matanggap na kung kailan kailangan siya ni Armida, saka niya kailangang mawala.

Paulit-ulit. Parang sirang pelikula na paulit-ulit na umiikot sa isipan niya ang huling imahen ng asawa niya nang magpaalam siya sa lugar na iyon.

Diretso ang tingin nito—tingin na parang tanggap na nito noon pa man ang magiging kapalaran nila. Na bago pa siya makapili, nauna na itong magdesisyon sa kanilang dalawa.

Kada bagsak ng luha niya ay mabilis naman iyong napapalitan. Pagtulo ng isa, may kasunod na papatak na naman. Gusto niyang magreklamo, gusto rin niyang lumaban. At kung siya ang papipiliin, hinding-hindi niya ito iiwanan.

Pero tapos na dahil pinal na ang naging desisyon. Na kahit gusto niyang magreklamo, wala nang saysay pa ang paghahayag niya ng opinyon. Ni hindi siya makapag-utos kung paano ito ibabalik. Dahil may dahilan para gawin iyon, pero hindi niya alam kung makakaya niyang tanggapin ang magiging kapalit.

Mugtong-mugto ang mata niya nang makabalik sa Citadel. Sinabi niya kay Xerez na bigyan siya ng isang araw para makapagpahinga. Kahit isang araw lang na pahinga dahil napapagod na siya.

Iyong klase ng pagod na mahirap mapawi. Na kahit ilang oras pa ang itulog niya ay hindi iyon mawawala. Isang araw lang na pahinga sa mundo bago siya bumalik sa landas na pinili niya.

Kinabukasan, alas-otso nang umaga, balisa siyang kumain ng almusal. Kahit anong lingon niya sa mahabang mesa ay wala siyang masilayang ibang tao maliban sa kanya. Ni hindi rin niya naubos ang kinakain dahil nawalan siya ng gana. Pagkalipas ng isang oras, bumalik na lang siya sa opisina para magtrabaho. Iyon naman ang gusto ng Citadel at ng Order. Ang gawin niya ang trabaho na matagal na niyang inasam noong kabataan niya—ang maging Fuhrer.

Biglang nanumbalik sa isipan niya ang kasunduan nila ni Cas.

"Ilalabas ko sa islang iyon ang prinsesa pero, sa dalawang kondisyon . . . Luluhod sa harapan ko si No. 99 para magmakaawang ilabas ko sa islang iyon ang nag-iisa niyang anak at kapag natapos ko ang misyon na ito akin na ang posisyon ng Fuhrer."

Gusto niyang magsisi sa lahat ng hiniling niya noon. Gusto niyang sisihin ang lahat ng dahilan kung bakit sila umabot sa ganoong punto.

Ang dating Fuhrer, ang lolo niya. Ang taong walang ibang ginawa kundi pahirapan sila.

Ang ama at ina niyang biktima lang din ng sistema nila.

Sina Cassandra na walang ibang pagpipilian kundi ang sumunod na lang.