She Came Back

Hoofdstuk 63: De Enige Weg is Vooruit

A/N: Ja. Hallo. Ik wil een goed einde breien aan dit godskolere boek. Kingdom is Bijna dood. Bijna. Voor degene die echt ook Kingdom kijken weten dat we nu alleen nog op de finale aflvering wachten van Meindert (EpicnezzNL). Ik heb hier dan ook onwijs veel zin in. Hoe dan ook, dit is mijn enige echte 'boek', en al zal ik een schop onder mijn kont moeten geven om te gaan schrijven, wil ik het wel een fatsoenlijk einde geven, en vandaar dat ik van plan ben om door te gaan, tot het einde. Gelukkig zal dat niet heel lang meer duren qua hoofdstuken, aangezien ik ook weet waar ik naartoe schrijf. Sorry voor het wachten van... langer dan drie jaar... jullie zullen zelf wel zien hoe mijn schrijfstijl zich heeft ontwikkeld in de tussentijd. Ik zal jullie niet langer ophouden. Veel plezier.

Ik staar Felice na ook al heeft ze de deur alweer grof dichtgeschoven. Het is moeilijk te bedenken wat ik nou eigenlijk voel... ben ik verbluft? Geshockeerd? Maar aan de andere kant voel ik acceptatie. Wat moest ze dan ook van mij, hoeveel grenzen moet ik nog verder duwen voordat iemand ziet dat ik te impulsief en koppig ben deze tijden voor zoiets als... een relatie? Is dat wat het was? Nee, nee dat niet... maar het ging wel die kant op.

Ik knipper een paar keer met mijn ogen en kijk weer weg om even terug naar het moment zelf te gaan. Ik moet door... en rap ook. Voorzichtig, maar niet sloom. Vluchtig, maar niet gehaast. Dat balans is iets waar ik nu al een tijd naar zoek. Deze hele zoektocht naar dat verdomde geneesmiddel voelt dan ook vaak genoeg als één wrede grap.

Ik kijk terug naar Jurgen en Stefan, waarvan ik heel even ben vergeten dat die ook nog aanwezig in de kamer waren. Jurgen kijkt mij ook aan met opgetrokken wenkbrauwen, en seint daarna met een vragend handgebaar naar mij en daarna naar de deur. Stefan daarentegen kijkt nog net zo verbaasd als daarnet.

"Nee, ik-... dat komt later wel, ik heb nu Diana nodig..." Zeg ik dan met een zucht.

Misschien moet ik er dan ook maar niet te lang bij stilstaan, want ik heb nu dus Diana nodig. Aangezien iedereen nu toch al genoeg zorgen om mij maakt, maakt het waarschijnlijk toch niet meer uit als ik wat transparanter ben... hoop ik.

"Ga gerust liggen, ik zag haar op de gang." Zegt de keizer. De toon is moeilijk te erkennen... rustgevend maar toch ook kleinerend. Hoe? Maar als hij dan net op het moment staat de deur open te schuiven om Diana op te zoeken, schuift de deur vanzelf open, en daar staat ze dan, als geroepen. Misschien had Stefan dan toch een beetje gelijk met dat hele 'tweeling telepathie' gebeuren...

"Ik weet niet wat ik van je moet denken nu." Constateert Diana dan terwijl ze mij gelijk naar mij kijkt.

Aan haar blik kon ik anders zeker wel een idee krijgen van wat ze stiekem wel niet moest denken, maar voor een keertje houd ik me maar gewoon even gedeisd. Beschaamd kijk ik naar Stefan en Jurgen. Ik open mijn mond maar Stefan houdt een hand omhoog. Hij begrijpt al wat ik aan hen wilde vragen. Ook Jurgen knikt al kijkt hij veel minder medelevend. Beiden verlaten ze dan de kamer. Diana en ik zijn alleen nu.

Misschien was het wel al die adrenaline die nu eindelijk wegzakt, of misschien was het Felice die de knoop voor ons heeft doorgehakt waardoor ik nu eindelijk het echt begin te beseffen, maar mijn lichaam geeft in ieder geval een duidelijk sein aan; ik heb rust nodig. Uit mezelf ga ik dan als eerst op de bedrand zitten terwijl ik dan met een diepe zucht het woord neem; "Ik ben niet eerlijk geweest... ik heb dingen verborgen gehouden die ik niet verborgen had moeten houden voor jou." Langzaam draait een klem van schaamte steeds strakker om mijn hart. Ik heb het allemaal zo, zo ontzettend erg verpest...

Diana blijft vanaf de hoek in de kamer mij strak aankijken, maar zelf vermijd ik haar blik. Ze blijft stil, een indicatie van dat ik het woord moet nemen. "Ik- ik weet niet eens waar ik moet beginnen-" Stamel ik dan, en van de bedrand zwaai ik dan toch mijn voeten weer om uitgestrekt op het bed te gaan zitten. Het liefst zou ik me misschien zelfs gewoon onder de dekens verstoppen en de tijd door laten tikken totdat mijn wegrottende lichaam het dan eindelijk begeeft.

"Waar ging je naartoe? Het hiernamaals..." Diana geeft mij dan zelf een opstapje voor het verhaal, en langzaam komt ze dan nu naar voren. Ze neemt plaats op de stoel naast het bed waar Felice net nog op zat, en ze voelt opeens zo... anders nu. Wellicht is het mijn ego die nu platgestampt is, waardoor ik haar nu meer als een 'gelijke' voel, maar Diana zelf lijkt nu ook opeens een stuk... serieuzer. Echt serieuzer. Of als er een soort van sluier van haar afgevallen is.

"Ik ging naar de schim... de tussenstap, maar het was overvol, allemaal verdwaalde zielen- het werd ten eindelijk echt duidelijk voor mij hoe afgezwakt Elementos is op dit moment, ik kan me anders niet voorstellen hoe ze al deze mensen daar maar lieten... ja, dat was het gewoon- ze lieten die mensen maar... daar, in die vreselijke, eindeloze wachtruimte. Maar- Eleios kwam mij eruit halen, en bracht ons naar echt Elementos zelf..." Ik val nu weer stil. Ik zal het nu niet meer ontkennen, hoe bang ik ben voor de confrontatie, de oordelen, en hoe gelijk ze allemaal hebben. Ik had nog zo nadrukkelijk gezegd tegen Eleios dat hij meer een peetvader voor Diana mocht zijn dan voor mij, en uiteindelijk was ik degene die er indirect voor gezorgd heeft dat hij er nu niet meer is.

De emotie neemt een grote plek in met mijn denken en ik probeer het met man en macht te accepteren dat dit mijn fout is, en dat ik het alleen weer recht kan zetten als ik Eleios zijn laatste kans die hij mij gegeven heeft niet zal verpesten met roekeloze impulsen waar ik altijd zo'n verdraaid talent in had. "Ik was de hele tijd al ziek Diana... sinds de zeereis naar Midusa de dag nadat ik die Firjaanse boot had verwoest met een zee van vuur wist ik het nadat Eleios het mij moest vertellen... de alcohol die ik dronk, de krachten die ik gebruikte die mijn lichaam helemaal niet aankunnen..." Ik schud mijn hoofd en knipper een paar keer nu mijn zicht waziger wordt door tranen die zich ophopen in mijn ogen. "Eleios vertelde me toen dat ik nog maar drie weken had... dat is nu slechts-... anderhalve week..." Nu ik het echt hardop zeg en ik de ernst van de situatie nu echt pas realiseer, kan ik de tranen niet slechts meer weg knipperen. Ze stromen over mijn wangen heen. Ik schaam me dood. Ik heb me nog nooit zo zwakzinnig gevoeld. "Eleios heeft zijn laatste kracht gebruikt om mij terug te brengen, nadat het al zoveel energie kostte om mij uit de schim te halen... en nu... hij-... hij is er niet meer...? Ik- ik durf het echt niet te zeggen, ik kan dat echt niet- maar hij-... nee, hij zou Eclypsa nog een vizioen geven, maar hij... hij is weg... hij kan ons niet meer helpen nu... hij heeft mij die laatste kans gegeven, maar in die anderhalve week... hoe ga ik dat ooit redden...?"

Wat nu...? Is het dan toch maar gewoon tijd om op te geven...?

Maar dan drukt Diana haar hand ineens tegen mijn borst aan en dwingt ze me te gaan liggen. In alle verwarring werk ik maar gewoon mee, maar ik ben pas echt met stomheid geslagen als ze dan ook nog de dekens voorzichtig over mij heen trekt. Nu pas kijk ik haar aan, zo verbluft als ik ben van haar actie. Ook zij heeft tranen, en haar blik is vol verdriet -nee, rauw- en... medeleven. Maar ik durf niet te zeggen dat het om mij is. Eerder om Eleios.

Mijn gedachtengang wordt echter omgegooid als Diana mijn tranen begint weg te vegen en ze dan spreekt;

"Het is nog niet over. En ik ga het niet opgeven. Niet... nu ik eindelijk weer familie heb..."