My story of self harm and depression

Η Αρχη

Ποτε δεν ημουν ενα χαρουμενο παιδι με πολλους φιλους στην παιδικη ηλικια. Παντα απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, ημουν μονη, κλειστη σαν χαρακτηρας σε σημειο που δεν μιλαγα ουτε καν να πω το ονομα μου ακομα και σε συγγενεις και κοντινους ανθρωπους. Περασε καιρος μεχρι να αρχισω να μιλαω στον κοσμο. Και παλι ομως δεν μιλουσα απο μονη μου αλλα μονο οταν με ρωτουσαν κατι ή μου μιλαγαν για κατι. Οσο μεγαλωνα μπορω να πω πως ημουν ενας ανθρωπος καταθλιπτικος, μονος, με συνεχεις τσακωμους με τους γονεις μου, δεν αντιδρουσα, δεν ξεσπαγα παρα μονο σε κλαματα οταν ημουν μονη μου, δεν ελεγα αυτο που νιωθω, ποτέ, γιατι δεν ηθελα να στεναχωρησω τον αλλον, καθως πιστευα πως με το να φερω αντιρρηση θα εχανα τον ανθρωπο απτη ζωη μου ή θα τον νευριαζα σε σημειο να με αφησει. Το πραγμα που φοβομουν πιο πολυ ηταν μην χασω τα αγαπημενα μου προσωπα απο κοντα μου, ειτε ηταν θανατος, ειτε απορριψη, ειτε εγκαταληψη. Ετσι, ζωντας με αυτο το φοβο, δεν μπορουσα να εκφραζομαι ελευθερα και να λεω αυτο που θελω εκει που πρεπει. Και κραταγα σκεψεις και συναισθηματα μεσα μου τοσο πολυ, ωσπου καποια μερα εκανα το 'μπαμ' και ξεσπασα με τον χειροτερο τροπο.