Sigaramı yakıp dudaklarıma götürdüm, telefonumu elime alıp fotoğrafına baktım. Artık kararımı vermiştim ona yazacaktım. Onu o kadar özlemiştim ki dayanmak güçtü.
Crush; Gülümsemeni seviyorum.
İçim içime sığmıyordu. O kadar zaman sonra konuşacaktık. Tabi cevap verirse. Aklıma sadece bunu yazmak gelmişti.
Camila; Tanışıyor muyuz?
Crush; Belki. Ama bunun bir önemi yok. Bana gülümsemenin bir fotoğrafını atar mısın?
Hala aynı mı gülüyor merak ediyordum. Onu dün gördüm ,bir cafeden çıktı. Tekti ama hiç gülmemişti. Gülümsemesini özlemiştim en çok.
Camila; Tanımadığım birine fotoğrafımı atmıyacağım.
Biliyordum zaten. Sadece bir ümit.
Crush; Mutlu musun güzelim?
Bensiz mutlu muydu?
Camila; Bu seni neden ilgilendiriyor? Ve bana öyle demezsen sevinirim. Güzelim kelimesinden hoşlanmam.
Ben ona hep güzelim derdim. Artık beni sevmediği gibi ona olan hitap şekillerimi de sevmiyor olmalıydı.
Crush; Neden hoşlanmıyorsun?
Camila; Bu cidden seni hiç ilgilendirmiyor. Şimdi beni rahat bırak.
Hırçınlaşmıştı. O bir karıncayı bile incitemezdi normalde. Ama şimdi sertti.
Crush; Neden bu kadar huysuzsun ki? Hep böyle misindir?
