Kör Hayat

"Degişik Duygular"

Derler ki;"Güzel bir kalp,insanın taşıyabilecegi en ağır yüktür."

Kalp söylenildiği kadar basit olsada taşıdığımız kadar zordur.

Sızısı,ağırlığı,duruşu,vurulması,yük olarak görünmesi kadar zordur.Bir kelime dediğimizde düşünerek söylüyorsak bu bizim kalp ağırlığımızdan dolayıdır,dediğimiz kelimenin,cümlenin ağırlığına dikkat ediyorsak başkasına kalp kırıklığı vermemek içindir.

Mihrimah hiçbir zaman kırıcı birşey dememiş demeye de söz almamıştı.

Hep kırılan taraf kendisi olmuştu.

Boran Aga kendisinde kalp var sanarken meğer Mihrimahta kalp varmış.

En agır yük yaşadıgı,geçen bir yıl sanarken kalbinin en ağır yük olduğunu bilmiyormuş.

Bedenimizdeki en ağır yük kalbimizdir!

Taşıması zor...

Kaldırılması zor...

Üstesinden gelmek zor...

En çokda tek başına girdiğin bataklıktan çıkılması çok zor!

Sizin en ağır yükünüz nedir?

Mihrimahın kalbi,merhameti,vicdanıydı.

Göğüş kafesimizin altında küçük gözüken ama bir okadarda büyük sorumluluk gerektiren kalbimizdi.

Genç kadın yatakta uzanır bir vaziyette oğlunu düşünüyordu.Kızlar olmadan nasıl tek başına becerebilecegini bilmiyordu.

Arjen,Narin odaya gelip yengelerine bebeği uyutmasına yardım edip işlerinin başlarına gitmişlerdi.Şimdi ise oğluyla başbaşa kalmıştı.Anne olabilmek aklının ucundan geçmezken Devran amcasının yüzünden buralara kadar gelmişti.

Amcası karşısına çıksa ne yapardı?

Hiçbirşey koca bir hiçbirşey ne sorabilirdi?

Kapının açılma sesiyle irkildi genç kadın.

Kim olabilirdi?

"Kimsiniz?"

Gelen kuması Emileydi,imam nikahlı kocasının resmi nikahlı ikinci karısı Emileydi!

"Benim Emile."

Emile bir senede türkçeyi anadili kadar güzel konuşmaya başlamıştı,anlaması biraz zaman alsada konuşması daha çabuktu.

"Hoşgeldin."

"Teşekkür ederim hoşbuldum."

Mihrimah genç kadının neden geldiğini anlamasada güleryüzünü eksik etmemişti.Büyüklerinden böyle görmüştü!

Emile yatağın kenarına oturarak küçük bebek Adara baktı.Kocasının tıpkısıydı,kaşı,gözü,burnu,ağzı,kirpikleri herzerresi Boran Agaydı!