ΠΛΕΟΝ ΕΙΜΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ

Η ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ (ΚΕΦ.6)

Αν σας αρέσει η ιστορία μου πατήστε 🌟 πλιζ και comment δέχομαι αρνητικά και θετικά σχόλια όλα είναι δεκτά από τον καθένα δεν έχω θεμα... Ο καθένας έχει την άποψη του και είναι δεκτή... απλα μόνο να μην βρίζετε... προσπαθήστε να το πείτε με έναν άλλον τρόπο αυτό που θέλετε...Αααα και παραλιγο να ξεχάσω είναι η πρώτη ιστορία που γράφω οπότε ελπίζω να είστε λιγο επιηκοις... απολαύστε την ιστορία

Ξημέρωσε και πάλι κατέβηκα κάτω δεν είχα και πολύ διάθεση, ξύπνησα στραβά, είχα ένα περίεργο αίσθημα κάτι θα γίνει δεν ξέρω καλό κακο δεν μπορώ να κατάλαβω απλά νιώθω κάπως

<Μέρα> λέω αδιάφορα στην μάνα μου και τον πατέρα μου και πήρα ένα ποτήρι να πιω νερό
<Πες το ολόκληρο ρε παιδί μου δεν θα πάθεις κάτι τζαμπα είναι δεν σε χρεωνουμε> λέει η μάνα μου όλο παραπάνω κοιτώντας περίεργα
<Οοοο ελα μωρέ Κατερίνα, μην το μαλώνεις το παιδί, σήμερα είναι μια τέλεια μέρα για την Ρουμπι και για όλους εμάς> ανακοινώνει ο πατέρας μου κοιτώντας  την εφημερίδα
<Οοοο πατέρα, και για πες μας σε παρακαλώ γιατί είναι τέλεια αυτή η μέρα? Τι το ιδιαίτερο έχει> του είπα κοιτώντας και συνέχισα να πίνω νερό
<επειδή αγαπητή μου κόρη, σήμερα το βράδυ θα έχουμε καλεσμένο τον άνδρα σου και είναι πολύ χαρ..> μου λέει και πνίγηκα με το νερό και το πέταξα έξω από το στόμα μου....Εκτός θέματος αλλά το σπίτι έγινε χαλια....
<ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ? ΟΧΙ ΌΧΙ ΌΧΙ ΕΓΩ ΑΥΤΌΣ ΕΔΏ ΚΑΙ ΌΧΙ ΌΧΙ ΌΧΙ.... ΌΧΙ μα ΟΧΙ> άρχισα να φωνάζω σαν υστερικια, ατάραχος ο πατέρας μου ακόμα να κοίτα το εφημερίδα λες και δεν έγινε κάτι... Και επιτελους μου  απευθύνει τον λόγο
<ντύσου στολισου φτιάξου ερχεται ο άνδρας σου και γυναίκα το σπίτι να είναι τελειο > λέει και αποχωρεί από την κουζίνα. Όχι δεν μπορεί να συμβαίνει σκέφτηκα. Έτρεξα στο δωμάτιο μου και άρχισα να κλαίω δεν έχω άλλη λύση πρέπει να υποστώ αυτό το τραπέζι μέχρι να βρω τι θα κάνω πρώτου στείλουμε τα προσκλητήρια......

ΤΟ ΔΩΜΆΤΙΟ ΜΟΥ:

Ολο το απόγευμα εκεί να κλεισμένη στο δωμάτιο μου δεν κατέβηκα ούτε μια φορά, μόνο μια αλλά ήθελα να πάω τουαλέτα τι να κάνω! Ειμαι κουλουριασμενη στο κρεβάτι μου και διαβάζω ένα βιβλίο ήρεμα, όμορφα και ωραια μέχρι που αυτή την τελεια στιγμή την χαλάει ο ήχος που χτυπαει Κάπιος την πόρτα
<αν είσαι η Χρύσα μπες, άμα είσαι ο μπαμπάς μην μπεις, αν είσαι η μαμα Κάνε ότι θες> λέω κοιτάζοντας την πόρτα. Και τότε μπαίνει η μάνα μου. Με κοιτάει με μάτια γουρλωμένα και έχει κάτσει ακίνητη
<πας καλά ρε Ρουμπι, έρχεται ο άνδρας σου και πρέπει να του κάνεις καλή εντύπωση και εσύ είσαι με τις πιτζάμες σχεδόν πας καλά? Ξέρεις τι ώρα πήγε? Ανα πάσα στιγμή θα χτυπήσει το κουδούνι, ντύσου Κάνε μπάνιο τα πάντα και έλα κάτω  γρήγορα εγώ θα τους καθυστερήσω> μου λέει απίστευτα γρήγορα
<Ναι μαμά πάω καλά, δεν είναι ανδρας μου  και δεν με νοιάζει τι εντύπωση έχει για μένα τι άμα με δει με τις πιτζάμες δεν θα με πάρει, Ναι πάω καλά ξαναλέω, τι ώρα είναι δεν ξέρω, το κουδούνι ας χτυπήσει τι με νοιάζει και σιγά μην.... Όχι μαμα μου μην ανησυχείς θα έρθω κάτω εγώ σε λίγο θα κάνω μπάνιο όλα θα γίνω μια κούκλα για τον άνδρα μου >  της λέω γτ εκείνη την σ
στιγμή σκέφτηκα ότι άμα με δει χαλια δεν θα με πάρει θα ξενερώσει και θα φύγει με ελαφρά πηδηματάκια
<Καλώς> μου λέει η μάνα μου με ένα βλέμμα όλο απορία εεε ναι βέβαια Αφού της είπα άνδρα μου και έμεινε η γυναίκα...