Kazak Hava

Bölüm 1

Beyaz farlar tüm dikkatimi bozdu ve aniden durdum.Arabanın yaptığı frenin sesi dünyanın diğer ucundan duyulacak şiddetteydi.

Nasıl hala hayatta olduğuma inanamadan gökyüzüne kaldırıyorum başımı.Derin bir nefes çekiyorum.Şoför arabadan inmiş bana saydırarak geliyor ve bense sadece gökyüzüne bakıyorum...

İşte bu bir işaret diyorum.Yeni bir hayata başlamak için bir işaret.Sadece benim anlayabileceğim basit ama etkileyici bir işaret.Tanrıya içimden binlerce teşekkür sunarken kafamı şoföre çeviriyorum.

''Üzgünüm,gerçekten.İsteyerek olmadı.Dikkatsizliğime verin.'' dedim gülerek.Adam bana mal gibi bakıyordu.Diyecek kelimesi yoktu sanki.Bu haline kahkaha attım istemsizce.

''Gerçekten yüz ifadeleriniz çok komik.Az önce suratınızdan geçen her duyguyu okudum.'' dedim tekrar gülerek.Bu sefer sinirlendi gerçekten de.

''Ne dediğinizin farkında mısınız?Sizin dikkatsizliğiniz yüzünden az önce katil olacaktım neredeyse.''dedi sinirle soluyarak.

''Ama olmadınız.Bide bu açıdan düşünün.Ah,lütfen olmamış bir şeyi olmuş varsayarak konuşmayalım.Kusura bakmayın işte.İnsanım arada salaklık sinyalleri beynime geliyor,engelleyemiyorum.O da size denk geldi.Üzgünüm tekrardan.İyi günler.''dedim ve yerde düşmüş çantamı aldım.Ve hızlıca yürürken arkamdan seslendi.

''Sen kafayı üşütmüşsün.Gece gece etrafta dolaşma hayatta kalmazsın.'' dedi sinirle.Durup arkamı döndüm.Ve adamı baştan aşağı inceledim.Çok uzun ve çok kızgındı.Aşırı komik duruyordu.Yine güldüm.''Ben her koşulda hayatta kalırım sen merak etme.'' deyip göz kırptım ve tekrar önüme dönüp yürümeye başladım.Arkadan tekrar bağırdı; ''Hiç sanmıyorum.'' diye.Güldüm ve bilmediğim bir sokağa girdim.Ve ondan itibaren hayatımın değiştiğini biliyordum.Hissedebiliyordum.Güldüm.Ne sefillik vardı ruhumda ne de hayatım boyunca yapamadığım başarılarının yükü.Bom boştum.İçimde sadece yoğun bir cesaret vardı.Kullanmaya doyamayacağım kadar çok.İşte yeniden başlamak için bir şans.