The Badboy's Home (VOLTOOID)

🌻Hoofdstuk 19.🌻

Pov. Emily.
'Bye Babe!' Hoor ik iemand in het café roepen. Ik kijk op en zie dat Nathan samen met zijn vrienden naar buiten loopt. Pfieuw, gelukkig issie weg.
Als het zeven uur is is mijn dienst afgelopen en hang ik mijn schort op, zeg gedag tegen Amber en de rest en ga naar huis, nou ja, naar Nathan's huis. Aangezien Quinn me met de auto heeft gebracht moet ik dus gaan lopen, zucht. Gelukkig weet ik de weg want ik kwam er altijd al redelijk vaak langs. Het is gelukkig niet zo ver lopen, een kleine 20 minuten.

Pov. Nathan.
Samen met Ethan en Sam ben ik naar huis gegaan en nu zitten we in mijn kamer wat te gamen. 'Nee, nee, schiet hem neer! Wat doe je?!' Roept Sam en springt op vanaf mijn bank. 'Dude we hadden hem kunnen hebben!' Roept hij en maakt een stel agressieve gebaren. 'Ik zat vast Oke, ik kon niks doen!' Roep ik terug. Hij zicht en gaat weer terug zitten. Ik wil net een nieuw potje aanzetten als mijn moeder binnenkomt. 'Ooit gehoord van kloppen?' Vraag ik. 'Ooit gehoord van respect?' Kaatst ze terug. Ik rol mijn ogen en zet het volgende potje aan. 'Weet jij hoe laat Emily klaar is met werken?' Vraagt ze. Samuel en Ethan kijken me verbaast aan. Ik zet het spel op pauze en maak een "ik vertel het later wel" gebaar naar de jongens en beantwoord mijn moeders vraag met: 'Hoe moet ik dat weten?' Ze zucht. 'Misschien had ze het jou verteld.' Ik schud mijn hoofd. 'We gaan zometeen eten, kan jij haar even bellen?' 'Ik heb haar nummer niet.' Zeg ik. Heeft ze eigenlijk wel een telefoon? 'Ohw.' Zegt mijn moeder en trekt een denk-gezicht. 'In dat geval, kan jij even snel langs het café rijden en haar vragen hoe laat ze klaar is?' Ik zucht diep. 'Waarom? Kan jij het niet doen?' Mijn moeder zucht ook kort. 'Als jullie gaan koken wil ik best naar het café rijden hoor.' Meteen sta ik op. 'We zijn zo terug.' Zeg ik en samen met de jongens loop ik naar beneden en trek mijn schoenen en jas aan. Mijn sleutels pak ik van het rekje af en loop de garage in. Ik stap aan de bestuurderskant in, Samuel gaat op de bijrijdersstoel zitten, en Ethan plant zichzelf op de achterbank neer. 'Dus, heb je al een keer met haar gepraat?' Vraagt Ethan na een minuut stilte. 'Wat bedoel je?' Vraag ik en hou mijn ogen op de weg. 'Heb je al serieus met die chick gepraat, want ze kijkt me niet echt een hele erge prater, aangezien we d'r ook niet op school zagen.' Ik zucht. 'Ik heb kort met haar gepraat vanochtend toen ze wakker werd, maar verder hebben we elkaar niet gesproken. Ze is denk ik bang.' 'Ik ga eerlijk zijn, daarover ben ik niet verbaasd.' Zegt Samuel en zet de radio wat zachter zodat we elkaar normaal kunnen horen. 'Hoezo niet?' Vraag ik. 'Nou, ze lijkt me niet echt zelfverzekerd ofzo, kijk maar naar hoe ze deed toen ze bij onze tafel kwam in het café.' Ik kijk hem verrast aan. 'Was die serveerster Emily?' 'Hou je ogen op de weg!' Roept Ethan van achteren als ik bijna op de verkeerde kant van de weg rij. 'Shit.' Vloek ik binnensmonds. 'Maar was die serveerster Emily?' Ethan knikt. 'Had je dat niet gezien dan?' Vraagt Sam. 'Hoe moest ik dat zien, ze had haar haar voor d'r gezicht.' Shit man, dan heeft Emily wel echt een goed lichaam. 'Ik dacht dat je het wel had gezien maar haar gewoon negeerde, gezien de manier hoe je naar haar keek.' Ze krijgen allebei een grijns op hun gezicht. 'Hou maar weer op.' Zeg ik en parkeer mijn auto voor het café.
Ik stap naar binnen en zie dat er niet heel veel mensen zijn. Alleen een bejaard koppel, een groep van drie vrouwen en drie mannen, en twee middelbare mannen die met een biertje aan de bar zitten. Het is nog wel een beetje te vroeg om te zuipen hoor. Ik zie Emily achter de bar staan en loop op haar af. Als ik voor haar sta leun ik op de bar en kijk haar aan. Haar hoofd komt omhoog en ze kijkt me terug aan met haar mooie ogen. Dat duurt maar even want als ze merkt dat ik het ben kijkt ze weer naar beneden en gaat verder met een glas afwassen. 'Mijn moeder vroeg hoe laat je klaar bent.' Zeg ik en kijk haar verveeld aan. Ze komt met haar hoofd een stukje omhoog en kijkt me voorzichtig aan. 'Uhm, eh, om z-zeven uur ben i-ik k-klaar.' Stottert ze. 'Dan eet je dus niet mee.' Concludeer ik. Ze knikt. 'Eet je nou wel of niet mee?' Vraag ik. Ze schud haar hoofd. 'Beantwoord mijn vraag met woorden schoonheid.' Zeg ik en ook al kan ik het niet heel goed zien, maar volgens mij zijn haar wangen een stuk roder door de bijnaam. 'I-ik eet n-niet m-m-mee.' Ze is zo schattig als ze zo sto- nee! Stop! Ze is ze irritant als ze stottert. Dat is het juiste woord. 'Oke.' Zeg ik. Ik draai me om en loop het café weer uit. De jongens waren in de auto blijven wachten. 'En?' Vragen ze meteen als ik instap. 'Ze is zeven uur klaar en ze eet niet mee.' Zeg ik en rijd richting huis. De rit was niet echt interessant, alleen de jongens die meezongen met een nummer van Katy Perry was wel grappig.
De jongens waren blijven eten en zijn net een kwartier geleden naar huis gegaan. Als ik op de klok kijk zie ik dat het zeven uur is. Zal ik Emily ophalen? Ach waarom ook niet. Ik trek mijn schoenen en jas weer aan en stap mijn auto weer in. En voor de derde keer vandaag rijd ik naar het café.
Als ik daar aankom loop ik naar binnen en scan meteen de hele ruimte om te kijken of Emily er is. Het is nu tien over zeven dus er is een kans dat ze al weg is. Achter de bar staat een meisje die me vaag bekend voorkomt. Ik loop op de bar af en ga voor haar staan. 'Kan ik je ergens mee helpen?' Vraagt ze vriendelijk, maar ik zie aan haar ogen dat ze best bang is. 'Ik en op zoek naar een meisje die hier werkt, Emily.' Zodra ik haar naam zeg krijgt het meisje een lach op haar gezicht. 'Ze is al weggegaan, haar dienst was om zeven uur afgelopen.' Ik knik en loop zonder haar te bedanken weg. Nu ben ik hier helemaal voor niks hierheen gereden. Als ik onderweg ben zie ik Emily op de stoep lopen. Ze heeft haar armen over elkaar geslagen en haar tas op haar rug, ze heeft het waarschijnlijk super koud. Als ik naast haar rijd doe ik het raam omlaag. 'Hey schoonheid, heb je een lift nodig?' Ze schrikt op en kijkt me aan, als ze ziet dat ik het ben ontspant ze iets. 'Eh, n-nee hoor d-d-dankje.' Ze loopt snel weer door. 'Kom op schoonheid stap in, we moeten toch naar hetzelfde huis.' Hou ik vol. Waarom doe ik zo mijn best voor haar? 'Uh, o-Oke.' Ze stapt snel in op de bijrijdersstoel en doet haar gordel vast. Ze kijkt stilletjes uit het raam. 'Dus, hoe was het werk?' Vraag ik om de ongemakkelijke stilte te verbreken. Ik voel gewoon dat ze zich ongemakkelijk en oncomfortabel voelt als ik in de buurt kom, maar ik weet niet of dat iets goeds of slechts is. 'G-goed hoor.' Antwoord ze zacht. 'Waarom voel je je zo ongemakkelijk?' Vraagt ik als er weer een lange stilte is. Ze zucht zacht. 'Nou je bent wel Nathan Millers. De badboy en player van de school. Één verkeerde beweging en je kan me zo verwoesten.' Denkt ze zo over mij? Dat ik iedereen verwoest. 'Ik bedoel, iedereen vertelt steeds verhalen over hoe je geweldig je bent, hoe sterk je bent, hoeveel macht je hebt, dat soort dingen, je zou mijn hele sociale leven kunnen verwoesten. Niet dat ik die heb maar toch.' Zegt ze alsof ze mijn gedachten kan lezen. Ik ben ook verbaast dat ze niet heeft gestotterd, dit is het eerste wat ik haar hoor zeggen zonder stotteren volgens mij. Ik wil haar nog wat vragen als ik me besef dat we alweer in de garage zijn. Man waarom moest deze rit zo kort duren?! Emily bedankt me stotterend en stapt snel de auto uit. En daar scheiden onze wegen weer, net nu ik dacht dat het de goede kant opging.