Elmesari

≬10≬ En wat ben jij nou Weer?

≬10≬ En wat ben jij nou Weer?

'Het lot? Serieus?!' riep ik hem achterna. 'Argh!' ik was blij dat hij ons heeft kunnen vertellen waar Maeron was. Ook al wisten we dat eigenlijk maar goed. Dat hij dan vervolgens met zo'n antwoord vertrok vond ik gewoon klinkklare onzin. Wat is het lot nou weer dan? Ik dacht dat Taurë het over het zeggen had hier, of Maeron. Ik draaide me om naar de anderen die mij weer aankeken.

'Dan moeten we snel gaan denk ik of niet?' zei ik en ik liep weer naar Nimm toe. 'Dat word 's nachts door rijden' zei Baran, ook hij stapte weer op zijn paard. 'En eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat nou zo leuk ga vinden' zei hij rustig. 'Want?' vroeg ik hem terwijl ik de teugels vast pakte. 'Dan komen de nachtdieren.... en die zijn niet altijd zo zachtaardig' zei hij en hij spoorde zijn paard aan. Moest ik me nou zorgen gaan maken? Ik zette Nimm ook in beweging en volgde Baran en Bellas die al weg reden, Laralytha wachtte op mij.

Tegen de avond pauzeerde we even. We maakte een bescheiden vuurtje, want volgens Baran kon een grotere vuur voor ongewenste bezoekers zorgen, aten wat en vertrokken we daarna weer. De zon was ondertussen al een tijdje vertrokken en dat zorgde voor nieuwe beelden van de natuur die ik nog niet gezien had. Ogen die licht gaven, hoge schrille geluiden verderop, beesten die voor je weg renden in de duisternis. Het bezorgde me een beetje kippenvel.

Ik durfde ook niks te zeggen eigenlijk waardoor de nacht stilletjes en langzaam verliep. Mijn ogen begonnen toch een beetje dicht te vallen ondanks dat ik de omgeving goed in de gaten wilde houden vanwege alle nieuwe en vreemde geluiden.

'Misschien moeten we toch maar even een uurtje of twee onze ogen dicht doen' hoorde ik Laralytha ineens hard zeggen. Of tenminste, zo klonk het in de stilte. 'We hebben vandaag flink door gereden, meer dan gister en ik begin toch wel een beetje moe te worden. En volgens mij ben ik niet de enige' ik voelde haar naar mij kijken dus keek ik opzij en zag ik dat ze inderdaad naar me keek.

'Laten we dat maar doen dan' zei Baran. Zo gezegd, zo gedaan. Hij stapte meteen af en maakte de teugels van zijn paard ergens aan vast, ik zag niet veel in het donker namelijk. Blijkbaar was dit een goede plek om te overnachten. 'Ik houd de wacht wel' gaf hij aan.

'Zeker weten?' vroeg ik nog vanaf Nimm's rug. 'Ja, zeker weten, ga slapen Ernil' zei hij. Ik stapte dus maar af en maakte Nimm aan hezelfde vast, wat een tak van een boom bleek, en pakte mijn spullen voor de nacht. Bellas en Laralytha deden hetzelfde en een aantal minuten later lagen wij drieën op de grond en zat Baran bij een klein vuurtje. Nu ik de geluiden hoorde was het moeilijker om in slaap te vallen maar uiteindelijk lukte het.

.

Ik deed m'n ogen open en keek recht in twee zwarte kraaloogjes. 'Waah!' zei ik geschrokken en ik duwde mezelf naar achter bij het ding vandaan. 'Wat is dat nou weer!' riep ik en ik maakte daarmee de anderen wakker. Ik hoorde Laralytha lachen.

'Dat is een Dwaler' zei ze. Ik zag haar opstaan in mijn ooghoeken en mijn kant op lopen. 'Wij geloven dat Dwalers oude geesten zijn van onze voorvaderen'. Het boomachtig wezentje keek mij aan en kantelde zijn koppie iets. Het zag er wel vriendelijk uit. Ik vond het lijken op een opaatje met een wandelstokje.

'Doet het iets?' vroeg ik. Ik keek toe hoe Laralytha het oppakte en er voorzichtig naar keek. De Dwaler keek haar een beetje geïrriteerd aan en hief zijn knoestige vuistje naar haar op. Alsof het wilde zeggen: zet me neer! Volgens mij had Laralytha dat ook in de gaten want ze zette hem weer neer. Het wezentje keek daarna naar ons vieren.

'Het doet niets' zei Baran uiteindelijk. 'We zien ze wel als een voorteken van geluk' zei hij. Ik kroop ietsjes dichterbij om de Dwaler beter te kunnen bekijken. Het keek mij ook weer nieuwsgierig aan maar daarna keerde het zich om en liep het rustig weg.