Mahir duyduklarını algılayıp sinirini bastırmayarak ayağa kalkıp elini Muzaffere uzatarak hafif yüksek ses tonuyla konuşur.
Mahir: sen ne konuştuğunun farkındamısın? Mahir olumsuz anlamda başını sallar.
Muzaffer: farkındayım. Bebeğimiz olucak diyorum. Sevdiğim kadından çoçuğum olucak diyorum. Mahir hızla Muzaffere yaklaşıp yakasından tutup ayağa kaldırır.
Mahir: sen nasıl bir adamsın ki evlenmediğin bir kadına dokunuyorsun lan? Mahir Muzafferi iter. Nefiseyse öylece oturmuş bu saçmalığı hala nasıl yaptığını düşünüyordu.
Mahir: bir de geçip karşıma oturup pişkin pişkin hamile diyorsun kız için. Lan onu koruyup kollanman gereken yerde yan gözle baktın ses etmedim. Aşık dedim. Ama bu defa haddi aştın Muzaffer. Muzaffer itilmesiyle sert şekilde duvara çarpar.
Muzaffer: evleneceğim onunla en kısa zamanda. Karım olucak. Mahir beyin kalkan eli havada kalır.
Mahir: kaç aylık bebek? Mahir Muzaffere bakar. Muzaffer arsız arsız gülümser.
Muzaffer: 6 haftalık daha. 🙈
Mahir: 6 hafta öncemi yedin bu haltı? Gülme Muzaffer elimden bir kaza çıkarıcaksın. Kızım sen buna nasıl inandın? Nefise başını kaldırıp Mahire bakar.
Nefise: be ben özür dilerim.
Mahir: suç sende değil ki. Benim bu oğlumda. Mahir yeniden koltuğa geçip oturur. Muzaffer gelip Nefisenin dibinde oturur. Elini kavrayıp öper. Babası umrunda bile değildi. Nefise ne kadar elini çekmek istesede yapamaz.
Mahir: rahat dur. Mahir Muzaffere bakar.
Muzaffer: rahatım baba merak etme beni. Muzaffer Nefiseye bakarak konuşur.
Ela yukardan gelir. Elanın sesini duyunca Muzaffer az uzaklaşır Nefiseden.
Ela: Emir huysuz. Oynamama izin vermiyor. Birde saçımı çekiştiriyor.
Nefise: yukarda yalnızmı bıraktın Emiri? Muzaffer Elaya sarılır. Nefise ayağa kalkıp yukarı çıkar.
Muzaffer: babacım Emir küçük ama yalnız bırakıp aşağı iniyorsun ya düşerse ?
Ela: zaten baba yerde oynuyordu. Oyuncağımı da kırdı. Saçlarını çekiştiriyor. Muzaffer Elanın yanağından öper.
Muzaffer: yenisini alırız biz sana.
Mahir: Elayı aksatma. Onunla konuş. Mahir ayağa kalkıp salondan çıkar.
Ela: ne konuşucaksın baba benimle?
Muzaffer: gel bahçeye çıkalım. Muzaffer Elayla bahçeye çıkar.
Muzaffer: salıncağa biniyormusun?
Ela: hayır konuşalım.
Muzaffer: peki o zaman. Muzaffer geçip koltuğa oturur. Ela da dizlerinde oturmuştu.
Muzaffer: bitanem bunu sana nasıl anlatıcam bilmiyorum. Ama beni anlamayacaksın belki kızacaksın. Ama şunu bil ki bebeğim insanlar ne kadar büyük olurlarsa olsunlar onlarında sevgiye şevkate ihtiyacı var. Onları seven onlar ağlarken onlara sarılacak birine mutluyken mutluluklarını paylaşacak birine ihtiyaçları var.
Ela: sen ağlarken annem sana hiç sarıldımı baba?
Muzaffer: hayır. Sarılmadı. Muzafferin gözleri dolar. Ama hafif tebessümle konuşmasına devam eder.
