Bir zamanlar içimde ki acımasızlık duygusundan ölesiye korkardım. Şimdi ise içimde bir yerlerde dolaşan küçük karınca gibiler. Belki de daha küçük, onlara bunu ben yaptım ve bundan pişman değilim.
Korkardım çünkü insanlar öldüğünde hiçbir şey hissetmezdim. Bu çok tuhaf değil mi? Ağlamazdım bile, sanki hiç var olmamışlar gibi. Ters giden bir şeylerin olduğunu sandım ancak her şey o kadar yolundaydı ki bu sıradanlık beni mahvediyordu.
Sadece kitaplarım ve ben vardık. İlk sayfayı açar okumaya başlar ve gerçek dünyada neler yaşandığından haberim olmazdı çünkü küçük hayali dünyama kendimi o kadar kaptırmıştım ki bir gün her şeyin kitaplarda ki gibi mükemmel olacağını düşünürdüm.
Bu sadece saf bir çocuğun düşüncesiydi.
Sonra büyüdüğümü hissettim...
