Part 5

244 27 5
                                    

Nu mijn snaar kapot was, wist ik even niet meer wat ik moest doen. Ik ging maar even naar de keuken om iets te eten. Ik opende de koelkast en zag een voedselparadijs, 'jesus I need this in my own home', zei ik hardop. Ik pakte wat aardbeien en ging op het balkon zitten. Het had een prachtig uitzicht, het huis lag namelijk meteen tegenover het strand met de mooie blauwe zee. Ik had nogal heimwee cuz I really missed my mother and my best friend, ze heet namelijk Daniella. Zij is echt de enige echte beste vriendin die ik ooit heb gekent. Ik at wat van de aardbeien en dacht, misschien kan ik een beltegoedkaart halen en dan bellen naar nederland. Ik trok mijn schoenen aan en nam dit keer de lift naar beneden, ik wil namelijk niet weer dezelfde ongeluk meemaken. Toen ik eenmaal buiten was rook ik de geur van de zee en strand, dat gaf mij zo'n opbeurend gevoel. Ik ging naar een klein telefoonwinkeltje om de hoek van het huisje waar ik verblijf en kocht een beltegoedkaartje met een simkaart voor 15 dollar. Ik liep naar huis terug. En toen ik voor de voordeur was, besefte ik ineens dat ik de huissleutels vergeten was. 'Lekker slim', dacht ik in mezelf.. Wat moet ik doen, ik heb zo'n last van mijn rug. Ik bleef maar voor de voordeur wachten en niemand kwam. Een uur later omgeveer hoorde ik voetstappen en hoopte dat het de mevrouw was. En ja zij was het, wat een opluchting. Ze zag me voor de deur zitten en keek mij heel verbaasd aan. Ze vroeg: 'Selena what are you doing here you need to take some rest dear'. 'I know, I'm sorry ma'am but I just went outside and then I realized I forgot the keys'. Ze moest lachen en hielp mij een handje bij het opstaan. Ik ging weer even naar mijn kamer toe, en kon dus uiteindelijk mijn moeder bellen. Snel pakte ik mijn telefoon en belde mijn moeder op. 'Hallo', hoor ik aan de telefoon. 'Mam ik heb je ontzettend gemist hoe is het?', vroeg ik haar en ze begon te huilen. Ik vroeg wat er aan de hand was en kreeg te horen dat mijn zieke oma overleden is. Ik kon geen woord uitspreken en liet de telefoon uit mijm hand vallen. Ik barstte in tranen uit... De enige oma die ik nog had, die is ook weg. Zie je nou wel, ik ben gewoon gedoemd met alle slechte dingen in het leven. Ik ben lelijk, mijn ouders zijn gescheiden, ik zie mijn broers en zussen niet meer en nu is mijn oma overleden.

Het was 18:00 pm en de mevrouw klopte op de deur. Ik schreeuwde keihard, 'GO AWAY, I DONT NEED ANYONE'. 'Are you okay love, I'm worried'. Ik gaf maar geen antwoord, want niemand zal ooit met mij meeleven. 'Its okay my dear, I'm here if u need someone, I made some dinner so if you're hungry you can come and eat'. Ik hoorde aan de voetstappen dat ze wegliep. Ik heb nergens zin in, ik wil niks eten en niemand zien. Ik dook maar weg in bed en cried myself to sleep.

De volgende ochtend werk ik wakker om 1 pm, met enorme hoofdpijn. Het gaat alweer wat beter met mijn rug, gelukkig! Ik stond op en ging naar de badkamer. En ineens kwam er iets in me op.. '5SOS KOMT VANDAAG NAAR AUSTRALIE ROND 16:00 PM'. Dat was nog wel het enige wat mij aan het lachen kreeg. Ik liep naar de badkamer en ging even douchen. Vandaag is er niets of niemand die mijn dag zal verpesten, NIEMAND. Toen ik uit de douch kwam trok ik mijn crop top aan en mijm denim shorts, want het was best wel warm. Nog even mijn tandenpoetsen en dan kan ik lekker de deur uit. Ik pakte mijn tandenborstel en keek weer naar dat briefje dat bij het spiegeltje hing. Vandaag ga ik haar vragen wie haar zoon is en waar die is, want ik ben er wel nieuwsgierig naar. Toen ik klaar was met het tandenpoetsen rende ik de keuken in en pakte wat voedsel bij elkaar en ging nog even op het balkon zitten en genieten van het weer. Toen hoorde ik iemand met de deur slaan en het was de mevrouw. 'Hi love, u look stunning', zei mevrouw tegen me. 'Oh you think, thank you so much, you're so nice!'. Ze vroeg me of we samen vandaag iets konden doen. Ik vond het goed en ze kwam met het idee samen te koken voor vanavond. Ik heb sinds weet ik veel wanneer niet meer staan koken, dat komt ervan als je een schat van een moeder hebt. Het was al 15:00 pm ondertussen en werd maar telkens nerveuzer over het feit dat ze hier zometeen in Sydney zijn. We zouden voor vanavond pasta eten met groenten en taart. Ik zat de groente ondertussem te snijden terwijl mevrouw al bezig was met het maken van de taart. Ziezo de pasta is al klaar en de groenten moeten nog even goed doorkoken. Het is al ondertussen 16:30 pm, en mevrouw was nog steeds bezig met de taart. Ik hoorde mijn telefoon afgaan, en rende meteen naar mijn kamer. Ik nam mijn phone op en het was mijn moeder. 'Hey mam, waarom bel je', vroeg ik. 'Selena ik wilde alleen even melden, dat ik je mis en dat ik van je hou'. 'Mam ik hou ontzettend veel van je, thanks for being there for me, you're awesome', zei ik. 'Veel plezier daar lieverd en denk altijd positief en blijf vooruitdenkend doeg', zei mijn moeder en hing de telefoon op. Ik keek op mijn telefoon en het was al 17:00 pm, ze zijn al gearriveerd, dacht ik, jammer dat ik ze niet heb kunnen zien, dacht ik hardop. 'Selena, het komt goed', mompelde ik en liep weer terug naar de keuken. Ik zag de taart, en hij zag er ontzettend mooi uit. Er stond 'Welcome' op de taart. Wat is mevrouw toch zo lief, dacht ik. Een taart voor mij?! Ik had ineens zo'n dorst en pakte een glas beker uit de kast en draaide kraan open. Voor ik een slok nam uit mijn beker hoorde ik de deur dichtklappen. 'I'm back', hoorde ik. Maar deze stem herken ik helemaal niet, dacht ik. Iemand kwam de keuken binnen en ik staarde hem een poosje aan en hij keek ook voortdurend naar mij. Voor ik iets uit mijn beker kon drinken, liet ik de beker vallen...

There is no we.. L.H Dutch fanfictionWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu